Γράφει ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος
Η Εκκλησία, στην έβδομη Οικουμενική Σύνοδο αποφάσισε να αποδίδει τιμή στο ανθρώπινο πρόσωπο, επειδή το «φόρεσε» ο ίδιος ο Χριστός και να βλέπει στο κάθε ανθρώπινο πρόσωπο την εικόνα του Θεού. Έτσι μάθαμε στην Ορθοδοξία, τον κάθε συνάνθρωπό μας (ανεξάρτητα από την καταγωγή του, από την οικονομική και πολιτιστική του επιφάνεια, από τη θρησκεία και την πνευματικότητά του, από την αγιότητα ή την αμαρτωλότητά του) να τον τιμάμε και να τον υπολογίζουμε ως αιτία για την οποία ο Χριστός πέθανε και μάλιστα με θάνατο σταυρικό. Η κρίση και η κατάκριση δεν είναι «δουλειά» της Εκκλησίας. Όμως, η διάκριση είναι! Και είναι το κύριο «εργαλείο» μας με το οποίο καλούμαστε να σμιλέψουμε την εικόνα του Χριστού πίσω από κάθε αμορφία και δυσμορφία της κοινωνίας. Διάκριση σημαίνει, λεπτότητα, ευγένεια, σοβαρότητα και σύνεση.
Σήμερα, η εικόνα του Θεού πάσχει, χτυπημένη από έναν ιό, παγκοσμίως. Πάσχει και στα δύο συστατικά της, στο υλικό και στο πνευματικό, ως ψυχή και ως σώμα. Και μέσα σ’ αυτό το «πάθος» της αναζητά το Θεό, στα πρόσωπα των αγίων, της Θεοτόκου και του Χριστού. Αυτή η αναζήτηση γίνεται με οδηγό και πυξίδα την υγιή εκκλησιαστικότητα. Όταν ο Θεός μας προσκαλεί, τότε τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει τη λαχτάρα της ψυχής μας στο κάλεσμά του. Αναζητώντας Τον, σκύβουμε ή γονατίζουμε να ασπαστούμε τις εικόνες των Αγίων Του. Δεν ασπαζόμαστε το ξύλο, τις μπογιές ή τις πέτρινες ψηφίδες. Δε μας εμποδίζει η μάσκα που φοράμε, ούτε το τζάμι που προστατεύει τις εικόνες αλλά ούτε και τα ασημένια «πουκάμισα» που τις επενδύουν. Η αναζήτησή μας «ανεβαίνει στο πρωτότυπο» και όταν «καρδία προς καρδίαν ομιλεί», το βρίσκει και το συναντά.
Οπότε, οι γνήσιοι Ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν έχουν ενδοιασμούς, όταν ασπάζονται μια εικόνα (χάρτινη, αγιογραφημένη, ψηφιδωτή) και όταν ελπίζουν σ’ αυτήν, σύμφωνα με όσα διδάσκει η Εκκλησία μας. Το λάθος είναι να δουν την εικόνα ως μαγικό αντικείμενο. Και να μη δουν τον κάθε συνάνθρωπό τους που πονάει, που πεινάει και φοβάται ως εικόνα του Θεού. Που χρειάζεται την προστασία μας για να μην προσβληθεί από κορονοϊό.
Στη Γερμανική Κατοχή στην Αθήνα, βρέθηκε σε κάποια φυλακή με τους αντιστασιακούς κι ένας ιερέας. Θέλησαν να τελέσουν λειτουργία, όμως πώς; Φύλαξαν ένα κομμάτι ψωμί, βρέθηκε λίγο κρασί και ετοιμάστηκαν. Αντί Αγίας Τραπέζης, ξάπλωσαν ανάσκελα έναν συγκρατούμενό τους και πάνω στο γυμνό στήθος του έβαλαν τα Τίμια Δώρα και ο ιερέας τα μετέβαλε σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Και κοινώνησαν.
Πηγή: liberal.gr – Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος
