Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Ο Οσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Εζνεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών για την Ελλάδα, με την Μικρασιατική καταστροφή. Στη βάπτισή του, ο Οσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης , ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος Ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε. Ο μικρός Αρσένιος είχε άλλα 9 αδέλφια.
Εναν μήνα σχεδόν μετά τη βάπτιση του Αρσενίου η οικογένειά του ακολούθησε τον δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα. Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στον Χριστό και την Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός. Πολύ του άρεσε να πηγαίνει στο δάσος, όπου κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν. Σε ηλικία 21 ετών κατατάσσεται στον στρατό, όπου διακρίνεται για το ήθος και τη γενναιότητά του.
Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος. Πάρα πολλές φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί ο ίδιος, προκειμένου να γλυτώσει κάποιος άλλος συστρατιώτης του. Αφού τελείωσε τον στρατό πήγε στο Αγιο Ορος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί.
O μοναχισμός
Το 1954 γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος και έπειτα Παΐσιος, όπου και μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του μοναχούς όποτε και όπως μπορούσε. Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Αγιος Παΐσιος βρίσκεται εκτός του Αγίου Ορους, στην περιοχή της Κόνιτσας, αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές και να τις βοηθήσει να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πηγαίνει στο ερημικό και δύσβατο Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Το 1964 επιστρέφει στο Αγιο Ορος. Εκεί μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες όπως ο Ρώσος παπα-Τύχωνας ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν τον Θεό. Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή «Παναγούδα».
Σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές. Ολη την ημέρα, από την ανατολή μέχρι τη δύση, συμβουλεύει, παρηγορεί, διώχνει κάθε στενοχώρια, γεμίζει τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ τις νύχτες διαβάζει επιστολές που κατά δεκάδες του έστελναν καθημερινά και προσεύχεται στον Θεό επί ώρες για τους ανθρώπους που του ζητούν βοήθεια.
Τα προβλήματα υγείας
Σε όλη αυτή την καθημερινή κούραση του Αγίου Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί λίγα χρόνια πριν, γίνονταν όλο και περισσότεροι. Παρόλα αυτά όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους. Οι τελευταίες του ημέρες ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στην βαθιά πίστη και αγάπη του στον Θεό. Στις 12 Ιουλίου 1994 ο Αγιος Παΐσιος παρέδωσε την όσια ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, Τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία. Στις 13 Ιανουαρίου 2015 συνήλθε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του, να είναι και η μνήμη του, 12 Ιουλίου κάθε έτους.
Οι εορτασμοί του Αγίου
Ο Αγιος τιμάται σε μεγάλο βαθμό σε όλη πλέον την Ελλάδα και όχι μόνο! Πολλές Ιερές Εικόνες, ολόκληρες Αγιογραφίες, Ιερά Παρεκκλήσια, ακόμη και Ενοριακοί Ναοί, τιμούνται και ευλαβούνται τη μνήμη του Οσίου, με κέντρο το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται και ο Πανάγιος και λιτός Τάφος του με χιλιάδες προσκυνητές καθημερινά να σκύβουν, να γονατίζουν και να προσκυνούν ταπεινά, αλλά και το κελί του στην Παναγιούδα, για τους άντρες που έχουν το προνόμιο να πηγαίνουν εκεί.
Πηγή: ekklisiaonline.gr
