Μπαλκονάτος καφές στην Αλεξανδρούπολη.
«Ποιο είναι αυτό το νησί απέναντι;» ρωτάει η παρέα μου.
«Η Σαμοθράκη» απαντώ.
«Πάμε;»
Και πήγαμε. Και μαγευτήκαμε. Και ξαναπήγαμε.
Όταν ανέβηκα στο φέρυ και έβλεπα τον φάρο να ξεμακραίνει, δε φανταζόμουν τι θα βίωνα μόλις 1 ώρα και 50 λεπτά αργότερα. Με το που πάτησα το πόδι μου στο νησί, αισθάνθηκα μια περίεργη ενέργεια (και δεν ασχολούμαι με ενέργειες και δεν είχα ιδέα για την μυστηριακή αύρα του νησιού). Όπου και να πήγαινα, από τη Χώρα κιόλας, είχα έντονη την αίσθηση του οικείου. Ότι εδώ ανήκω. Ότι εδώ είναι το σπίτι μου από πάντα. Και μετά πήγα στις βάθρες και κατάλαβα. Το νησί έχει μια παγανιστικού τύπου άγρια ομορφιά που σου προκαλεί δέος και σεβασμό, ταυτόχρονα. Νιώθεις ότι περνάς σε μια νέα διάσταση άλλου χωροχρόνου. Ήταν λες και το φέρυ σε μετέφερε σε ένα άλλο σύμπαν. Σε έναν παράδεισο.
Αφού ήπιαμε τον ελληνικό καφέ μας στο παραδοσιακό «Καφενείο Τα Θέρμα» στην πλατεία του ομώνυμου χωριού, γεμίσαμε τα μπουκαλάκια μας με κρυστάλλινο νερό από τις πηγές και ξεκινήσαμε για την Γριά Βάθρα.
Η δεκάλεπτη πεζοπορία κάτω από τα πλατάνια μας προϊδέαζε αλλά η μαγεία που αντικρίσαμε σαν φθάσαμε στην πρώτη βάθρα, μας άφησε άφωνους και ανίκανους να εκφράσουμε το οτιδήποτε. Τελικά ναι. Μόλις είχαμε μετοικίσει στον παράδεισο. Το παγωμένο νερό από τις πηγές του βουνού που κυλούσε σχηματίζοντας καταρράκτες και πολλές φυσικές πισίνες, μας υποδέχθηκε σχεδόν εξαγνιστικά. Οι πρώτες βάθρες έχουν εύκολη πρόσβαση σε αντίθεση με τις επόμενες που απαιτούν προσοχή. Αγαπημένο μας παιχνίδι, ένα σχοινί δεμένο σε δέντρο, στο οποίο γραπωνόμασταν «ωσάν νέοι Μόγληδες» για να κάνουμε βουτιά. Αν υπάρχει ακόμα εκεί, στην πρώτη βάθρα, εκμεταλλευτείτε το.
Και αφού χορτάσεις ψυχή και σώμα με παιχνίδια, κολύμπι και ομορφιά, ήρθε η ώρα να χορτάσεις και την πείνα σου. Και τι καλύτερο από ένα αγριοκάτσικο; Εκτός και αν είσαι βίγκαν. Αν όμως όχι, είναι καθαρή ιεροσυλία να μη το δοκιμάσεις. Στην ταβέρνα «Καρυδιές», απολαύσαμε ωραίες γεύσεις και εγκάρδια υποδοχή. Όσο για ποτό, πάλι στο «Καφενείον».
Προπονημένοι πλέον στην Γριά Βάθρα, ξεκινήσαμε για το Φαράγγι του Φονιά. Λαμπερό φως και αρχέγονα σκοτάδια σε γοητεύουν και σε ελκύουν. Σε προτρέπουν να εξερευνήσεις, να αφουγκραστείς. Η διαδρομή για την πρώτη βάθρα, μεγαλύτερη τώρα, κοντά στη μισή ώρα αλλά η παραμυθένια ομορφιά της σε συνδυασμό με την βατότητά της, σε αφήνει να την απολαύσεις, σε κάνει να μη την χορταίνεις και να ακολουθείς το μονοπάτι σαν υπνωτισμένος. Και να, κάποια στιγμή ξεπροβάλλει η πρώτη πισίνα με τον επιβλητικό της καταρράκτη, τον κυριολεκτικά απρόσιτο, μιας και δεν σου επιτρέπει να τον πλησιάσεις βάζοντάς σου όρια. Η τρομακτική πίεση του νερού σε κρατάει μακριά και κολυμπάς μέχρι εκεί που σου επιτρέπει Αυτός.
Καταρράκτης Θεός; Καταρράκτης Δημιουργός; Παρατηρώντας την ανώτερη δύναμη της φύσης
που έπλασε όλο αυτό το μεγαλείο, λαμβάνεις τα βασικά μαθήματα της ζωής. Ζεις γιατί απλά κάτι ανώτερο στο επιτρέπει. Στο ψιθυρίζει στο αυτί το τοπίο που βλέπεις μπροστά σου, σαγηνευτικό και τρομακτικό, φιλόξενο και αφιλόξενο συνάμα. Μπορεί να σε γοητεύσει και μπορεί να σε καταπιεί, να σε αφανίσει. Επανατοποθετείσαι στο τοπίο, στον κόσμο, στο σύμπαν. Είσαι ένα μικρό μέρος του, όχι το κέντρο του. Ξαναχαμηλώνει ο εγωισμός σου.
Είμαι πια στη δεύτερη βάθρα και έχοντας κάνει όλη αυτή την «υπαρξιακή διαδρομή», ξεκινάω και την διαδρομή για τις επόμενες βάθρες. Προσοχή γιατί μπορεί να γίνουν επικίνδυνες. Και έγιναν. Ίσως γιατί τελικά δεν είχε χαμηλώσει ακόμα αρκετά ο δικός μου εγωισμός και υπερεκτίμησα τις δυνατότητές μου. Μπορεί να έχεις πολύ καλή φυσική κατάσταση και ευκολία να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις. Δεν έχει σημασία. Πρέπει να σέβεσαι τη φύση για να σε σεβαστεί. Για έναν περίεργο λόγο, όσο ανεβαίνεις τις βάθρες, νιώθεις να αφήνεις πίσω σου όλα τα περιττά. Από μαγιό μέχρι φορεμένες αντιλήψεις. Προχωρώντας οι ήχοι μακραίνουν, οι αναβάτες αραιώνουν, μένουν μόνο οι «μύστες». Κατανοείς γιατί τα Καβείρια Μυστήρια διάλεξαν αυτό τον τόπο.
Μετά από αυτές τις εντυπώσεις, οι παραλίες του νησιού δε μπόρεσαν να νικήσουν τις βάθρες και να μας συγκινήσουν αναλόγως. Και μιας και μιλάμε για νίκη, μην παραλείψετε να πάτε στον αρχαιολογικό χώρο του νησιού και να δείτε που ήταν η θέση της «Νίκης της Σαμοθράκης». Επίσης, τα λείψανα του ναού των Μεγάλων Θεών και το γεωμετρικό κοίλο του αρχαίου θεάτρου. Αφήσαμε για το τέλος, ίσως, το ομορφότερο για εμένα κομμάτι που είναι οι πηγές του Φονιά. Περπατώντας 2 ώρες από το σημείο που μπορούσαμε να προσεγγίσουμε με το αυτοκίνητο, φθάσαμε και αντικρίσαμε όχι μόνο φυσικές πισίνες, αλλά και φυσικές νεροτσουλήθρες πάνω σε λείους βράχους. Η χαρά του παιδιού.
Βασικό tip: θυμηθείτε να εξοπλιστείτε με νερό και φαγητό. Ειδικά στις πηγές που θα είστε απόμερα. Και μη ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας μία σκηνή.
*Η Παναγιώτα Βιτετζάκη είναι ηθοποιός. Για το καλοκαίρι και μέχρι τον Σεπτέμβριο θα βρίσκεται σε περιοδεία με την παράσταση του ΚΘΒΕ «Μαρίκα με είπανε, Μαρίκα με βγάλανε». Μια μυθοπλασία που μιλά για την Μαρίκα Νίνου και την Μαρίκα Παπαγκίκα, σε σκηνοθεσία Αστέρη Πελτέκη. Σε κείμενο του
Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική του Γιώργου Ανδρέου. Με ερμηνεύτριες την Ελένη Τσαλιγοπούλου και την Κορίνα Λεγάκη και αφηγήτρια την Παναγιώτα Βιτετζάκη. Τον Οκτώβρη η παράσταση θα επιστρέψει για 20 μέρες πάλι στην Θεσσαλονίκη.
ΠΗΓΗ: travel.gr
