Έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που η επταμελής οικογένεια από την Ουκρανία ζει με ασφάλεια στην αγκαλιά της Μητρόπολης Διδυμοτείχου αποδεχόμενη την λυτρωτική γι’ αυτούς πρόσκληση του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου κ. Δαμασκηνού ώστε να αποφύγουν τα δεινά που θα έφερνε ο πόλεμος στη χώρα τους.
Έτσι, εδώ και 12 μήνες οι καρδιές επτά ανθρώπων, του ιερέα Νικολάου Τισκούν, της πρεσβυτέρας του Αικατερίνης και των 5 παιδιών του (Τατιάνας, Τιμόθεου, Αγγελίνας, Εμμέλειας και Χριστίνας), χτυπούν χωρίς φόβο στο Σουφλί.
Τους συναντήσαμε έναν ηλιόλουστο πρωινό στην οικία δίπλα στο Επισκοπείο που τους παραχώρησε ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου για να περάσουν όσο χρόνο χρειαστεί μακριά από το Κίεβο της αγαπημένης τους πατρίδας Ουκρανίας, που όπως οι ίδιοι τόνισαν είχαν μια ήσυχη και στρωμένη ζωή.
Μια συζήτηση -απολογισμό ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα του πολέμου και την παραμονή τους στην Ελλάδα.
«Ένας χρόνος όχι καλός» θα μας πει ο π. Νικόλαος, «μια νέα πραγματικότητα σοκαριστική, κάτι απροσδιόριστο για μας που αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την χώρα εξαιτίας των παιδιών μας, γνωρίζοντας ευτυχώς που πάμε , αφού υπήρχε κάποιος να μας περιμένει. Όπως κάθε Ουκρανός πήραμε τις καλύτερες αποφάσεις που μπορούσαμε εκείνη την περίοδο» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, επιμένει στα θετικά μια τέτοιας απόφασης. Μπορεί αύριο οι συνθήκες να το επιτρέψουν να γυρίσουν πίσω κάτι που επιζητούν , «όμως θέλω να πω ότι δεν πρέπει να ζούμε με το παρελθόν. Πρέπει να ζούμε το τώρα και να εκτιμούμε την ζωή την οποία έχουμε. Έχοντας αυτό ως βάση προσπαθούμε να δημιουργήσουμε και εδώ την ζωή μας για να είναι πραγματική και ολοκληρωμένη».
Η πρεσβυτέρα Αικατερίνη μας έφερε το παράδειγμα της μέλισσας η οποία πάντα διαλέγει να πηγαίνει στα καλύτερα, θέλοντας η ίδια να επιμείνει στα θετικά του ερχομού της στην Ελλάδα στον Έβρο , διευκρινίζοντας ότι «δεν πρέπει να επιμένουμε και να δείχνουμε ότι είμαστε θύματα αυτής της υπόθεσης αλλά θα πρέπει ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και αυτό θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας, με το δικό μας παράδειγμα.»
Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα άλλαζε τόσο διαφορετικά η ζωή της. «Αυτή τη χρονιά γκρέμισε κάθε αντίληψη που είχα για τον τρόπο ζωής που είχα μεγαλώσει. Κατάλαβα ότι για μένα τόπος μου είναι εκεί όπου υπάρχει η οικογένεια μου.»
Αυτό που κρατά τον άνθρωπο στις δύσκολες περιστάσεις είναι ο θεός και η προσευχή μαζί Του, αλλά και η οικογένεια από την οποία παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις.
Δηλώνουν ιδιαίτερα ευγνώμονες και οι δυο για τον τρόπο που τους αντιμετώπισε η μικρή κοινωνία του Έβρου. «Αισθάνομαι ότι η κοινωνία μας αποδέχθηκε ως ίσος προς ίσο τονίζει η πρεσβυτέρα Αικατερίνη και αυτό καταργεί την αντίληψη που αιωρείται ότι ποτέ δεν θα σας δεχθούν ισότιμα σε άλλη κοινωνία».
Την ιδιαίτερη συγκίνηση του καταθέτει και πατέρας Νικόλαος για την καλοσύνη που συνάντησαν στους ανθρώπους επισημαίνοντας ότι στις καρδιές τους θα μείνει βαθιά μέσα η αντιμετώπιση των ανθρώπων και όπου και αν βρεθούν στο μέλλον θα θυμούνται με ζεστασιά τις ημέρες που βρίσκονταν στην περιοχή.
Ένα είναι σίγουρο πως όταν φύγουν από τον Έβρο, από το Σουφλί, το Διδυμότειχο, την εκκλησία των Ψαθάδων, θα πάρουν μαζί τους και το 8ο μέλος της οικογένειας αφού σε λίγες μέρες θα γεννηθεί ο Νικόλαος ο νεότερος, καρπός της ζωής τους στην περιοχή που τους προστάτεψε από την καταστροφή του πολέμου.
Βαθιά μέσα τους κυριαρχεί η ελπίδα και η πεποίθηση ότι η νίκη δεν αργεί τονίζοντας ότι η χώρα και οι άνθρωποι της είναι δυνατοί και ότι αυτό που ενώνει τον Ουκρανικό λαό είναι η πίστη στη νίκη που έρχεται και αυτό ξεκινάει μέσα από τι καρδιές τους και όχι από το πεδίο της μάχης.
ΠΗΓΗ: ΕΡΤ Ορεστιάδας
