Την Κυριακή που μας πέρασε, πέρα από το γεγονός ότι ήταν η τελευταία Κυριακή σε καραντίνα, συνέπεσε με την παγκόσμια ημέρα της Ελευθεροτυπίας που γιορτάζεται στις 3 Μαΐου κάθε χρόνο.
Ο θεσμός καθιερώθηκε σε ανάμνηση της διακήρυξης για ελευθεροτυπία που υπέγραψαν αφρικανοί δημοσιογράφοι το 1991 ζητώντας ελεύθερα και ανεξάρτητα ΜΜΕ.
Η παγκόσμια ημέρα Ελευθεροτυπίας έρχεται να θυμίσει (σε όσους θυμούνται και σε όσους θέλουν να θυμηθούν) την αξία της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου. Βασικές αρχές της Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πολλά πράγματα κερδήθηκαν από τότε μέχρι σήμερα. Όμως είναι φορές που σκέφτομαι ότι σε αυτή την ζυγαριά της “δικαιοσύνης της ενημέρωσης” δεν υπάρχει πάντα ισορροπία.
Σκέφτηκα πολύ για το αν θα πρέπει να γράψω για αυτή τη μέρα.
Σκέφτηκα ως απλός πολίτης αν έχω δικαίωμα να κρίνω την ελευθεροτυπία του σήμερα.
Αναρωτήθηκα ακόμα περισσότερο, ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία ο αναγνώστης επιλέγει τις πηγές πληροφόρησης;
Και αποφάσισα.
Δεν θα γράψω.
Δεν θα τολμήσω να αγγίξω την ιερή έννοια της Ελευθεροτυπίας.
Θα αφήσω σε εσάς τα σχόλια, τους αναγνώστες, τους πραγματικούς κριτές και αποδέκτες, και θα σας προκαλέσω, σήμερα να γίνεται εσείς οι κριτές της “φαινομένου” της Ελευθεροτυπίας.
