Ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας αρχικά. Δεν φταίνε οι ίδιοι οι υποψήφιοι για τους νόμους που ισχύουν. Η κεντρική εξουσία φταίει, που πολλές φορές νομίζεις οτι σχεδιάζει απλά επί χάρτου, χωρίς άμεση επαφή με την πραγματικότητα.
Αλήθεια, ποιά ήταν η ανάγκη να υποχρεώνονται οι συνδυασμοί να έχουν τόσο μεγάλο αριθμό υποψηφίων; Είναι λογικό να φτάνουμε σε τόσο ανορθολογικά αποτελέσματα; Έτσι, αναγκαστικά αλλοιώνονται τα “ποιοτικά χαρακτηριστικά” των συμμετεχόντων. Υπάρχουν Δήμοι όπου αντιστοιχεί ένας υποψήφιος ανα σαράντα ή πενήντα κατοίκους. Ποιον να πρωτοψηφίσεις και από ποιον να πρωτοζητήσεις ψήφο;
Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε φίλους και συγγενείς, σε δύο ή τρεις (μπορεί και περισσότερους) διαφορετικούς συνδυασμούς. Δεν ξέρουμε ποιον να επιλέξουμε και πώς να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις.
Τελικά, αναγκάζονται οι περισσότεροι να υποσχεθούν καμιά δεκαριά ψήφους, ενώ έχουν μόνο… μία. Ή οι οικογένειες να μοιράζουν τις δικές τους, μία στον ξάδερφο, δύο στον κουμπάρο, άλλη μία στον συμπέθερο και η τελευταία στον γείτονα και φίλο.
Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Πάει στράφι όλο το πνεύμα της διαδικασίας, που είναι η επιλογή των ικανότερων(?).
Εντάξει, πάντα υπάρχει η ψήφος-αντιπαροχή σε αντάλλαγμα κάποιας υπόσχεσης, η ψήφος με βάση τη συγγένεια ή την φιλία. Υπήρχε όμως και ο σταυρός που πήγαινε στον πραγματικά ικανό. Με τη σημερινή κατάσταση έχουμε φτάσει σε πολύ διαφορετικά μοντέλα επιλογών.
Βλέπεις τον παλιό συμμαθητή, “κουμπούρα” με δίπλωμα, να σου μιλάει για “αναπτυξιακά οράματα” και “ικανή διαχείριση”.
Τον γείτονα που αφήνει πάντα τα σκουπίδια έξω από τον κάδο και παρκάρει μόνιμα πάνω στο πεζοδρόμιο, να μιλάει για “αξιοκρατία” και “σύγχρονη πόλη”.
Το ανιψάκι σου που ξημεροβραδιάζεται με τη μπάλα και τις μπύρες, περιμένοντας να βγει κανένα εξάμηνο απασχόλησης μπας και χωθεί, να σου μιλάει για τις προοπτικές ανάπτυξης της πόλης και το “μέλλον που μας ανήκει”.
Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι υποψήφιος. “Έλα ρε κολλητέ, που είσαι; Χαθήκαμε ρε συ. Να περάσουν οι εκλογές να βρεθούμε, γιατί ξέρεις είμαι υποψήφιος. Ναι ρε, τρέχω, αλλά έχω καλούς φίλους σαν κι εσένα που θα με στηρίξουν”. Και θυμάσαι οτι πριν ένα μήνα που πέρασε από κοντά σου στο κέντρο, γύρισε πλάτη αποφεύγοντας και την καλημέρα.
Ο άλλος που σε πήρε τελευταία φορά για “χρόνια πολλά” στη γιορτή σου όταν ήταν πρωθυπουργός ο Σημίτης, τώρα σε παίρνει πάλι γιατί σε “πεθύμησε”.
Αφήστε τα δεκάδες φυλλάδια κάθε μέρα που σου δίνουν στο χέρι στο δρόμο ή τα χώνουν στα γραμματοκιβώτια (όταν δεν τα πετάνε χύμα στις αυλές).
Και λες, τι να κάνω τώρα;
Πες σε όλους ναι και ψήφισε αυτόν που πιστεύεις ότι πράγματι έχει τα φόντα να προσφέρει στον τόπο. Κάποιον που ξέρεις από χρόνια.
Κάποιον που δεν σε έχει “πουλήσει”, δεν σε έχει “φεσώσει”, δεν σε έχει “υποτιμήσει”, δεν σε έχει “απαξιώσει”, δεν σε έχει “αγνοήσει”. Κάποιον που ξέρεις οτι όλα αυτά, δεν τα έχει κάνει και σε άλλους.
Κάποιον που δεν περπατάει κορδωμένος, δεν προκαλεί με τη συμπεριφορά του, δεν επιδεικνύει τον πλούτο του (ακόμα κι αν δεν τον έχει).
Υπάρχουν πολλοί που αξίζουν. Ακόμα κι αν δεν είναι φίλοι μας, συγγενείς, συνάδελφοι. Σχετικά μικρή κοινωνία είμαστε. Δεν τον ξέρεις προσωπικά εσύ, τον ξέρει κάποιος φίλος σου που εμπιστεύεσαι. Βλέπεις πως κινείται στην κοινωνία, πόσο συμμετέχει σε κοινές δραστηριότητες, την οικογένειά του, τη δουλειά του.
Επιλέξτε έναν και “σταυρώστε τον”. Καλό στον εαυτό σας θα κάνετε και σε όλους μας.
