Με μια βαλίτσα «όνειρα» ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς το άγνωστο, για τους περισσότερους φοιτητές, Διδυμότειχο. Ένα ταξίδι, κατά το οποίο ευελπιστούν και προσδοκούν, πως μόνο καλά θα έχουν να πάρουν από ένα τόπο, που σίγουρα θα τους αγκαλιάσει και από μια ακαδημαϊκή κοινότητα, που αναμφισβήτητα θα τους συμπεριφερθεί ως δεύτερη οικογένεια.
Για όλους το στοίχημα της εδραίωσης και της επιτυχίας της σχολής είναι μεγάλο και ακόμη μεγαλύτερο να καταφέρουν να την αγαπήσουν, ώστε να μην μετανιώσουν ποτέ για την επιλογή που έκαναν. Οι 80 νέοι φοιτητές έχουν έρθει από διάφορα μέρη της Ελλάδας, από την Κρήτη, την Πάτρα, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη παίρνοντας, όπως είπαν μια συνειδητή απόφαση, να δηλώσουν στο μηχανογραφικό τους τη συγκεκριμένη σχολή στο Διδυμότειχο, ξέροντας πως πρόκειται για ένα νεοσύστατο τμήμα και πως αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα την εγκαινίαζαν.
Τα συναισθήματα των νεοεισερχόμενων είναι ανάμεικτα χαρά, αισιοδοξία, αγωνία με πάνω απ΄ όλα τεράστια προσμονή για να ζήσουν αυτήν τη «διαδρομή», που θα τους κάνει επιστήμονες σε ένα μέρος με τη δική του ιστορία.
Οι πρώτες εντυπώσεις, όπως ανέφεραν τα παιδιά, είναι θετικές τόσο από τις εγκαταστάσεις της σχολής στο δημαρχείο, όπου «μεταμορφώθηκε» για τις ανάγκες της, προκειμένου να την φιλοξενήσει προσωρινά, όσο και από το επίπεδο των σπουδών, με καθηγητές οι οποίοι ομολογουμένως είναι διακεκριμένοι στο αντικείμενο τους.
Φορείς και θεσμικοί που βρέθηκαν στην επίσημη τελετή υποδοχής που διοργάνωσε ο δήμος προς τιμήν των φοιτητών, για να τους καλωσορίσει με μια ωραία συναυλία, τους ευχήθηκαν να πάνε όλα καλά, λέγοντας στους γονείς τους να μην ανησυχούν, καθώς αφήνουν τα παιδιά τους, σε ένα περιβάλλον ασφαλές και σε μια κοινωνία που θα τα φροντίσει και θα τα κάνει να αισθανθούν οικεία, χτίζοντας σχέσεις ανθρώπινες.
Η ίδρυση και λειτουργία της σχολής πέρασε από 40 κύματα με καταστάσεις και γεγονότα που πολλές φορές φαίνονταν ανυπέρβλητα, όμως η αναγκαιότητα της «ύπαρξης» της θεωρήθηκε «ζωτικής» σημασίας για την περιοχή, ειδικά μετά και το «ναυάγιο» της νοσηλευτικής, ξεπερνώντας στο τέλος καθετί που έμοιαζε ακατόρθωτο…
