Για να αναγνώριση των πραγματικών προβλημάτων και ελλείψεων που οδήγησαν στην καταστροφική πυρκαγιά της Δαδιάς κάνει λόγο ο πρώην πρόεδρος του φορέα διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Δαδιάς – Λευκίμμης, Κώστας Ποϊραζίδης. Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, θα πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα και να εγκριθούν πιστώσεις ώστε οι Κραυαγετοί,, Σταυραετοί, Φιδαετοί, Σφηκιάρηδες, Γερακίνες, Μαυροπελαργοί, Χρυσαετοί και τόσα άλλα θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι κάτοικοι της περιοχής αυτής, έστω και λίγο διαφορετικά.
Η ανάρτηση του Κώστα Ποϊραζίδη:
Μεγάλη στεναχώρια.
Αν και έχει σβήσει η φωτιά εδώ και 3 ημέρες, όσο και αν τμήμα της καμένης περιοχής έχει μείνει άκαυτο, η εικόνα της καμένης περιοχής του μεγαλύτερου ποσοστού του ωραιότερου μέρους του ΕΠ Δαδιάς, προκαλεί μεγάλη θλίψη και στεναχώρια.
Θα (πρέπει να) βρούμε όλοι μας το κουράγιο (όταν το αποδεχτούμε) και θα προσπαθήσουμε ο καθένας από το μετερίζι του, να επουλώσουμε αυτές τις πληγές (που θα διαρκέσει δεκάδες χρόνια).
Και ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ με απόλυτη ειλικρίνεια να δούμε όλα αυτά που πήγανε ΤΟΣΟ ΛΑΘΟΣ όλες αυτές τις ημέρες. ΟΛΟΙ ΜΑΣ.
Χωρίς απόδοση ευθυνών αλλά για αναγνώριση προβληματικών προσεγγίσεων και λήψη κρίσιμων αποφάσεων.
Για να μην συνεχίσει το ίδιο ΛΑΘΟΣ σε μια επόμενη εκούσια ή ακούσια έναρξη νέας πυρκαγιάς και χαθεί ένα παρόμοιο ή και μεγαλύτερο τμήμα από το απέραντο δάσος του Έβρου. Και δεν θα υπάρχουν τότε και οι εύκολες δικαιολογίες για τις αποτυχίες μας…
Γιατί η περιοχή που κάηκε δεν ήταν ούτε ΠΑΡΘΕΝΟ ΔΑΣΟΣ που έπρεπε να πάει κάποιος έρπων για να μπεί στο δάσος (απεναντίας είχε τη μεγαλύτερη μωσαϊκότητα σε όλο το ΕΠ Δαδιάς – φωτο 2, πριν καεί),
ούτε απουσία δρόμων και αντιπυρικών είχε, όπως τόσο εύκολα λέγεται (φωτο 3 περιοχή Σπάθες – Μοναστήρι – Μαγγάζι – Λυκόφη που κάηκε ολοσχερώς και είχε τόσους δρόμους). Πόσους ακόμη να είχε αυτή η περιοχή για να είχαν σταματήσει την επέκταση της φωτιάς προς τα Βόρεια;
Σε πολλές περιοχές ήταν λιγότεροι δρόμοι, αλλά όχι πολύ λιγότερους από αντίστοιχες διαχειριζόμενες δασικές περιοχές. Γιατί τα δάση δεν είναι πολεοδομικά τετράγωνα με ρυμοτομία πόλεων, αλλά φυσικά οικοσυστήματα.
Και εκεί που υπήρχαν πόσο βοήθησαν ώστε να σταματήσει αυτή η φωτιά;
Ούτε έντονο και βραχώδες ανάγλυφο υπήρχε στο συντριπτικό τμήμα της καμένης έκτασης, αντίθετα ομαλοί χωμάτινοι λόφοι, που εύκολα δούλευαν σκαπτικά μηχανήματα.
Η καταστροφή πολυάριθμων ώριμων πεύκων που χρησίμευαν για τη φωλεποίηση και κούρνιασμα τόσων αρπακτικών και όχι μόνο, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη σε όσους πάρουν τις αποφάσεις για την μεταπυρική αποκατάσταση (ανάμεσα σε πολλές άλλες αποφάσεις).
Είναι ένα δύσκολο παζλ, να διατηρήσεις μέρος της αξίας της περιοχής μέσα στα καμένα δάση της, ΑΛΛΑ η διατήρηση της ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ της πληγείσας περιοχής θα πρέπει να είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ για κάθε απόφαση μεταπυρικής αποκατάστασης.
Γιατί αυτό που κάηκε, ήταν ίσως ένα από τα σημαντικότερα δάση που έχει η χώρα μας σε σχέση με την τόσο “κυνηγημένη” βιοποικιλότητα.
ΓΙΑΤΙ οι Κραυαγετοί,, Σταυραετοί, Φιδαετοί, Σφηκιάρηδες, Γερακίνες, Μαυροπελαργοί, Χρυσαετοί και τόσα άλλα θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι κάτοικοι της περιοχής αυτής, έστω και λίγο διαφορετικά.
Παράλληλα, το ΚΡΑΤΟΣ έστω ΚΑΙ ΤΩΡΑ, θα πρέπει να δώσει τις αναγκαίες πιστώσεις στη Δασική Υπηρεσία, για να γίνονται τις επόμενες 2-3 δεκαετίες κυρίως καλλιεργητικές υλοτομίες (με τους συνεταιρισμούς), ώστε να διατηρηθούν στις άκαυτες περιοχές όλου του ΕΠ, όσο το δυνατό περισσότερα ώριμα δέντρα, που θα είναι τελείως απαραίτητα για τα αρπακτικά της περιοχής.
Για να δούμε – αν θα δούμε – λίγο ΞΑΣΤΕΡΙΑ …
