Τα μαγκάλια στήθηκαν, η φωτιά άναψε και τα κρέατα μπήκαν πάνω στα κάρβουνα…Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Αλεξανδρούπολη, ως είθισται γίνεται μια μεγάλη παρέα, αφήνοντας για λίγο στην άκρη στεναχώριες και σκοτούρες.
Κρασί και χορός απαραίτητα συστατικά για μια μέρα γεμάτη κέφι και αισιοδοξία.
Εικόνες τσικνοπέμπτης, για κάποιον που δεν ξέρει πως ξεκίνησε αυτό το έθιμο.
Τα πρώτα μαγκάλια άρχισαν να ανάβουν γύρω στο 1945. Το μαγκάλι, άλλωστε ήταν το κύριο θερμαντικό «σώμα» της εποχής, ειδικά για τα καταστήματα οι ιδιοκτήτες των οποίων στόλιζαν με την πραμάτεια τους τις προσόψεις των καταστημάτων την περίοδο των γιορτών και άφηναν τις πόρτες ανοιχτές για να την βλέπει κόσμος που κατέβαινε για να ψωνίσει για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Λόγω του ψύχους που επικρατούσε, οι κρεοπώλες, που είχαν ορθάνοιχτα τα μαγαζιά τους, αναγκάζονταν να ανάβουν μαγκάλια, για να ζεσταθούν και με την ευκαιρία αυτή συνήθιζαν να ψήνουν πάνω στα κάρβουνα κρέας, που γέμιζε την αγορά με καπνούς και μυρωδιές. Οι καταστηματάρχες της αγοράς για να ανταλλάξουν ευχές με τους πελάτες τους για τον ερχομό του καινούργιου χρόνου, έστηναν έξω από τα μαγαζιά τους τραπεζάκια με τα διάφορα κεράσματα.
Τα χρόνια περνούσαν και η συνήθεια αυτή ολοένα και μεγάλωνε. Τώρα πια αποτελεί παράδοση για την Αλεξανδρούπολη, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα γεμίζει με μυρωδιές και ήχους από νταούλια και ζουρνάδες συνοδεία κρασιού ή τσίπουρου. Σήμερα το «έθιμο» έχει πάρει πιο οργανωμένη μορφή και σε αρκετά σημεία της πόλης στήνονται μεγάλες ψησταριές – μαγκάλια, μετά από συνεργασία καταστηματαρχών ή και μετά από πρωτοβουλία συλλόγων και φορέων.
Σε κάθε γειτονιά της πόλης την τελευταία ημέρα του χρόνου στήνεται μια ψησταριά γύρω από την οποία γίνεται γλέντι. Και έτσι όλη η πόλη τρώει, πίνει και γλεντάει αποχαιρετώντας τον χρόνο που φεύγει και καλωσορίζοντας τον νέο που έρχεται.
