Σήμερα Σάββατο καθώς έμπαινα στην πόλη οδικός από την Λεωφόρο Δημοκρατίας (δεν έχω άλλωστε τη δυνατότητα να διασχίσω τον παραλιακό δρόμο αφού υπάρχει απόφαση να παραμείνει κλειστός άσχετα αν τις πρωινές ώρες και μέχρι το μεσημέρι περπατούν ελάχιστοι σε αυτόν) έκανα μια απλή διαπίστωση.
Κάθε φορά που μπαίνω στο κέντρο της πόλης από την δυτική πλευρά είμαι υποχρεωμένος να αντικρίζω τα κουφάρια του παλιού κολυμβητηρίου. Ένα θέαμα που δημιουργεί θλίψη και μελαγχολία σαν εικόνα. Επιβεβαιώνει μια απραξία εδώ και καιρό ως προς την αξιοποίηση του χώρου. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και τις εστίες μόλυνσης που έχουν δημιουργηθεί αλλά και τη επικινδυνότητα που υπάρχει για τα άτομα που θα δοκιμάσουν να εισέλθουν στο χώρο, δεδομένου ότι δεν περιφράσσεται επαρκώς και με ασφάλεια.
Θυμίζω ότι εκεί βρίσκεται μία άδεια πισίνα με βάθος που ξεπερνά τα 2 μέτρα!!!
Το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί αυτός ο χώρος δε νομίζω ότι δικαιολογεί την εικόνα που έχει σήμερα.
Η σκέψη μου είναι απλή:
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να τοποθετηθεί μία περίφραξη όχι ψηλότερη από 2 m η οποία θα καλύπτει αυτήν την εικόνα και θα κάνει δύσκολη έως αδύνατη την πρόσβαση μέσα στο χώρο;
Εδώ θα προσθέσω μία άλλη σκέψη: στην περίφραξη θα μπορούσε με τη μορφή εκτύπωσης να υπάρχει είτε η εικόνα της μελλοντικής χρήσης του κολυμβητηρίου (αν αυτό έχει αποφασιστεί) διαφορετικά θα μπορούσαν να υπάρχουν όμορφες εικόνες από τον Δήμο Αλεξανδρούπολης μέχρι και μηνύματα κοινωνικού περιεχομένου με αφορμή π.χ. τον κορονοίο.
Αυτή η αδιαφορία και κυρίως ο συμβιβασμός με το άσχημο και την απραξία είναι πολύ επικίνδυνο.
Εκτός κι αν υπάρχουν σκέψεις από την δημοτική αρχή με αφορμή την αυριανή ευρωπαϊκή ημέρα πάρκων να φωταγωγήσει το χώρο του παλιού κολυμβητηρίου.
Λέτε;
Το νΈβρο.
