Φόρο τιμής στα θύματα του Ποντιακού Ελληνισμού κατά την Γενοκτονία των Νεότουρκων, απέδωσε δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Γιάννης Ζαμπούκης καταθέτοντας στεφάνι στο ηρώο των Ποντίων στο Πάρκο «Αργώ».
Πριν την κατάθεση, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας του Έβρου, εκφώνησε μία συγκινητική ομιλία για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας που οδήγησε σε θάνατο 353.000 ανθρώπους.
Ο κ. Ζαμπούκης είπε τα εξής:
«Γενοκτονία, ξεριζωμός, λεηλασία, προσφυγιά. Έννοιες που ντροπιάζουν και αμαυρώνουν το ανθρώπινο είδος. Ένα μεγάλο έγκλημα που αποτελεί μαύρη κηλίδα στην ανθρώπινη ιστορία. Μία αποτρόπαια περίοδος όπου η βαρβαρότητα συγκρούστηκε με την ανθρωπιά, το μίσος με την πνευματικότητα, η οπισθοδρόμηση με την εξέλιξη. Ελάχιστοι λαοί στον κόσμο βίωσαν τόσο απάνθρωπα το μένος και τη βία από ανθρώπους για ανθρώπους.
Ποιες ήταν οι αμαρτίες και ποια ήταν τα εγκλήματα που διέπραξαν τότε οι Έλληνες του Πόντου; Ήταν Χριστιανοί και Έλληνες μαζί. Τους χαρακτήριζε η προκοπή. Διακρίνονταν στις τέχνες και τον πολιτισμό. Κυριαρχούσαν στην οικονομία. Αυτά προσπάθησε να αφανίσει ο εθνικισμός των Νεότουρκων με την Γενοκτονία. Όμως δεν κατάφερε να αλλοιώσει ούτε στο ελάχιστο την πίστη, το υψηλό φρόνημα και την ελληνικότητα των Ποντίων. Κάθε ημέρα από τότε είναι ημέρα μνήμης.
Κάθε χρόνο στις 19 Μαΐου ξεχειλίζουν τα δάκρυα για το αίμα που τόσο άδικα χάθηκε στον Πόντο τότε. Το αίμα εκείνων πότισε και γιγάντωσε το ποντιακό δέντρο που ρίζωσε και απλώθηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα απανταχού στη γη. Ο πόνος μετουσιώθηκε σε αντοχή και δύναμη, ο θρήνος παρήγαγε αισιοδοξία και ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλος λαός στον πλανήτη που να μεταλαμπαδεύει τόσο έντονα από γονέα σε παιδί, την ιστορία, τις μνήμες, τις παραδόσεις, τα έθιμα και τη νοσταλγία για τις αλύτρωτες πατρίδες και τις πατρογονικές εστίες. Με την πίστη, την εργατικότητα, την επιμονή και το κουράγιο που τους χαρακτηρίζει, οι Πόντιοι στάθηκαν όρθιοι, δεν λύγισαν. Οι Πόντιοι μόνο μπροστά στην Παναγιά γονατίζουν. Πέρασαν 568 χρόνια που ένα πουλί καλό πουλί, μετέφερε με τα αιματοβαμμένα του φτερά στον Πόντο το θλιβερό μήνυμα: “Πάρθεν η Ρωμανία”. Στο ίδιο μήνυμα του καημού όμως, υπάρχει και το μήνυμα της ελπίδας και της προσδοκίας. Η Ρωμανία και αν πέρασε, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Πέρασαν από τότε 102 ολόκληρα χρόνια. Από τον ξεριζωμό εκείνον. Και ο αγώνας για την δικαίωση συνεχίζεται. Όχι αμείωτος, αλλά ακόμα πιο ισχυρός. Η ποντιακή λύρα άλλοτε θρηνεί για την φρίκη και άλλοτε γλεντάει για την περηφάνια αναδεικνύοντας την ποντιακή λεβεντιά. Ο πυρρίχιος έρχεται από την αρχαιότητα και θα υπάρχει και στην αιωνιότητα. Η γνώση και οι θύμισες παραμένουν ανεξίτηλες και βαθιά χαραγμένες στην σκέψη μας. Αυτές οι θύμισες θα καθοδηγούν τις προσπάθειες και τα έργα μας, ώστε να μην ξανά ζήσει η ανθρωπότητα παρόμοια δράματα. Όλοι μας θα επιμένουμε και θα αγωνιζόμαστε ώστε εκείνον το καλό πουλίν να φέρει την χαρμόσυνη ξανά είδηση, αυτήν της δικαίωσης.
Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας θα αγαλλιάσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχών που χάθηκαν αλλά και τα εκατομμύρια που ξεριζώθηκαν και έχτισαν από την αρχή τις ζωές τους στα πέρατα του κόσμου. Είναι ένα έγκλημα διαρκείας που δεν πρέπει να ξεχνιέται, ούτε να παραγράφεται, τόσο από τις μνήμες μας, όσο και από τις καρδιές μας. Πώς να ξεχάσει κανείς. Δεν πρέπει να ξεχάσει κανείς μας».
Δείτε το βίντεο από την ομιλία του παρακάτω:
