Στις 28 Ιανουαρίου του 2008, έφυγε απ΄ τη ζωή ύστερα από πολύμηνο και εξουθενωτικό αγώνα με τον καρκίνο, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ο αγαπημένος για όλους τους Έλληνες Χριστόδουλος, γεννημένος στην Ξάνθη, στις 17 Ιανουαρίου 1939, κατά κόσμον Χρήστος Παρασκευαΐδης, διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος την περίοδο 1998 – 2008.
Ήταν γνωστό από τις αρχές του 2007 , τουλάχιστον σε όλους όσους ασχολούνταν με την πολιτική αλλά και ήταν «κοντά» στην εκκλησία, ότι ο Χριστόδουλός «μας» ήταν άρρωστος. Πολύ άρρωστος. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Και είχα επιδιώξει αρκετές φορές να τον συναντήσω. Λες και δεν ήξερα. Οι άνθρωποί του με απέτρεπαν.
Πριν φύγει για το ταξίδι του στην Αμερική, ζήτησα πάλι, δυο φορές να τον δω αλλά και πάλι μού το αρνήθηκαν, πολύ ευγενικά και με «πικρό» χαμόγελο λέγοντάς μου «Δεν θέλετε αλλά και δεν θέλει να τον δουν οι φίλοι του». Έφυγα απογοητευμένος. Ήξερα ότι δεν τού έμενε πολλή ζωή. Διπλά απογοητεύτηκα γιατί ήθελα να του πω πόσο δίκιο είχε όταν με απέτρεπε από το να ασχοληθώ με την πολιτική. Μα κι αν πράγματι ήταν σε τόσο σοβαρή κατάσταση όπως μού είχαν πει, θα πήγαινα εγώ να του πω τα «δικά μου»; Μερικές φορές όμως δεν σάς έχει συμβεί κι εσάς; Να ξέρετε ότι κάποιο αγαπητό σας πρόσωπο θα πεθάνει αλλά να τρέφετε , βαθιά μέσα σας, κάποιαν ελπίδα;
Τον αγαπούσα, με αγαπούσε, μιλούσαμε συχνά στο τηλέφωνο, τον είχα επισκεφθεί δυο-τρεις φορές στο γραφείο του πριν από τις εκλογές του 2004 για να ζητήσω την γνώμη του στην αρχή και μετά ευχή του. Είχε πολύ ευγενικά προσπαθήσει να με αποτρέψει λέγοντάς μου: «Είσαι σοβαρός και ευρυμαθής. Τι την θέλεις την πολιτική; Θα απογοητευτείς». Εγώ επέμεινα. Μ αυτό το γλυκύτατο χαμόγελό του με είχε συμβουλέψει να είμαι «προσεκτικός» στις επόμενες κινήσεις μου και με είχε ενθαρρύνει λέγοντάς μου: «Φρόντισε να δείξεις όλα τα καλά σου. Αλλά αν πέσει στην αντίληψή σου κάτι «στραβό» για το Έθνος και την Πατρίδα – που θα πέσει- , μη διστάσεις να το πεις». Νομίζω ότι το τήρησα στο ακέραιο. Μετά την εκλογή μου, μου είχε στείλει και μια πολύ σύντομη επιστολή/ σημείωμα : « Συγχαρητήρια. Το πέτυχες αυτό που ήθελες. Μακάρι να έκανα λάθος όταν σε απέτρεπα». Δεν ξαναμιλήσαμε.
Αλλά τoν Ιούνιο του 2007 , ο αγαπημένος όλης της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου και χειρουργήθηκε με επιτυχία για την αφαίρεση του όγκου. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας όμως διαγνώστηκε και δεύτερος καρκίνος στο ήπαρ, καθώς και κίρρωση, που ήταν αποτέλεσμα χρόνιας ηπατίτιδας.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, αφού ετοιμαζόταν η διάλυση της Βουλής και η διενέργεια πρόωρων εκλογών και πριν φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς -ομολογώ- να συναισθάνομαι τη σοβαρότητα της κατάστασής του όπως έγραφα και νωρίτερα, επιχείρησα για μιαν ακόμη φορά να τον επισκεφθώ στο Αρεταίειο όπου νοσηλευόταν και – η δικαιολογία μου ήταν- να του δώσω ένα νέο βιβλίο μου. Οι γνωστοί άνθρωποί του, παρέλαβαν το βιβλίο αλλά μού εξήγησαν, με το ίδιο «πικρό» χαμόγελο ότι δεν δεχόταν καμία επίσκεψη.
«Μην αποθαρρύνεσαι από μια φτηνή αποτυχία αλλά ψάχνε μπροστά την επόμενη ακριβή επιτυχία».
Λίγο μετά, μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ και τέθηκε σε αναμονή εύρεσης μοσχεύματος, προκειμένου να γίνει μεταμόσχευση ήπατος. Αν και το μόσχευμα βρέθηκε- έστω με μεγάλη καθυστέρηση- , κατά τη χειρουργική επέμβαση στις 8 Οκτωβρίου η μεταμόσχευση δεν έγινε, καθώς διαπιστώθηκαν πολλαπλές μεταστάσεις. Λίγες εβδομάδες αργότερα επέστρεψε στην Ελλάδα όπου συνέχισε τη θεραπεία του. Στα τελευταία στάδια της ασθένειας του αρνήθηκε περαιτέρω ιατρική αγωγή και απαίτησε να μεταφερθεί στο σπίτι του. Λίγο πριν από τις γιορτές, έλαβα ένα φάκελο με μια κάρτα του . Και ένα χειρόγραφο ευχαριστήριο μήνυμα. Δεν έμαθα ποτέ αν το είχε γράψει ο ίδιος γιατί δεν αναγνώριζα τον γραφικό του χαρακτήρα. Ίσως να το υπαγόρευσε. Δεν μεταφέρω όλο το μήνυμα. Μόνο την τελευταία φράση του: «Μην αποθαρρύνεσαι από μια φτηνή αποτυχία αλλά ψάχνε μπροστά την επόμενη ακριβή επιτυχία».
Πέθανε στο σπίτι του, στις 28 Ιανουαρίου του 2008 , στις 5:15 το πρωί, σε ηλικία 69 ετών. Στο τελευταίο του δημόσιο μήνυμα, με την ευκαιρία της πρωτοχρονιάς του 2008, νιώθοντας το τέλος του άφησε την παρακαταθήκη του με τα εξής λόγια:
«Σταθείτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ’ επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει.»
