Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Σουφλί και πρωτοέπαιξα βόλεϊ στην τοπική ομάδα.
Ο πατέρας μου ήταν από τότε προπονητής εκεί και ουσιαστικά αποτέλεσε τον πρώτο για εμένα και τα αδέρφια μου. έχω άλλα δύο, έναν μεγαλύτερο που παίζει στον ΠΑΟΚ και έναν μικρότερο που αγωνίζεται στο Σουφλί.
Βόλεϊ άρχισα αρκετά νωρίς, ήμουν συνέχεια μέσα στα γήπεδα από πολύ μικρός και έξι-επτά ετών ξεκίνησα πιο εντατικά με προπονήσεις, παίρνοντάς το πιο σοβαρά. Τότε η ομάδα μου ήταν στο τοπικό, μετά ανεβήκαμε Α2, ξαναπέσαμε τοπικό λόγω οικονομικών δυσκολιών και τώρα η ομάδα είναι και πάλι στην Α2.
Όταν έγινα 15, έπαιξα για μια χρονιά στην αντρική ομάδα του Εθνικού Αλεξανδρούπολης, γύρισα και πάλι στο Σουφλί και μετά πήρα μεταγραφή για τον Ηρακλή.
Στην Εθνική πρωτοπήγα στα 14 μου, τότε ήταν η πρώτη μου κλήση, το θυμάμαι πολύ καλά, ξεκίνησα από Παμπαίδων και συνέχισα σε όλες τις κατηγορίες, πολλά καλοκαίρια μάλιστα αγωνιζόμουν σε δύο, στην ηλικία μου αλλά και στους μεγαλύτερους.
Στη συνέχεια, γύρω στα 14-15, είδαμε με τον πατέρα μου έναν αγώνα βόλεϊ του Πανεπιστημίου της Χαβάης. δεν ξέραμε ότι υπάρχει βόλεϊ κολεγιακό στην Αμερική, φάνηκε πολύ ωραίο μέρος για να παίζεις, με τεράστια γήπεδα, όλους τους οπαδούς και φοβερό κλίμα.
Σκεφτήκαμε λοιπόν ότι ήταν μια πολύ καλή επιλογή, γιατί εκεί συνδυάζεις το πτυχίο σου με το να αγωνίζεσαι σε υψηλό επίπεδο.
Το ήθελα κι εγώ πολύ και το κυνηγήσαμε, είχα στείλει βίντεο σχεδόν σε όλα τα Πανεπιστήμια της Αμερικής, είχα αρκετές προτάσεις, δόξα τω Θεώ, αλλά η Χαβάη ήταν αυτή που ενδιαφέρθηκε από την πρώτη στιγμή και ουσιαστικά με την προσφορά που μου έκανε με έπεισε να πάω.
Αριστερά ο Νίκος Μούχλιας με τη φανέλα του Άρη τη σεζόν 1998-99. Δεξιά ο Δημήτρης Μούχλιας με τη φανέλα του Πανεπιστημίου της Χαβάης τη σεζον 2022-23.
Ο πατέρας μου, ως άνθρωπος του χώρου, μου έλεγε ότι στον αθλητισμό δεν είναι τίποτα σίγουρο, τη μια στιγμή μπορεί να είσαι στην κορυφή και την άλλη να μην μπορείς να παίξεις για το υπόλοιπο της καριέρας σου, οπότε θα ήθελα και εγώ να έχω ένα πτυχίο, να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
Εδώ το βόλεϊ είναι πολύ ωραίο, όλες οι συνθήκες είναι εξαιρετικές, το Πανεπιστήμιο είναι τετραετές, σπουδάζω Κινησιολογία και Επιστήμη Αποκατάστασης, κάτι σαν Φυσικοθεραπεία στην Ελλάδα.
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο όλο αυτό τόσο για εμένα όσο και για τους γονείς μου, η μαμά μου με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα και είμαι σίγουρος ότι δεν κοιμόταν τα βράδια τον πρώτο καιρό.
Ήρθα εδώ 17 χρόνων, με το ζόρι μιλούσα αγγλικά, δεν μπορούσα να έχω μια κανονική συζήτηση με όλους τους συμπαίκτες μου, δεν είχα ουσιαστικά κανέναν δικό μου άνθρωπο να μπορώ να μιλήσω.
Την πρώτη μου χρονιά έμενα στις εστίες, ήταν υποχρεωτικό για όλους, ήμουν μαζί με έναν συμπαίκτη μου. Τη δεύτερη έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα, γιατί έκανα ένα χειρουργείο στο πόδι μου λόγω τραυματισμού. Πλέον μένω σε ένα σπίτι εκτός Πανεπιστημίου και πάλι μαζί με συμπαίκτες μου.
Όταν πρωτοήρθα, έπαθα πολιτισμικό σοκ, για τους πρώτους τρεις μήνες ζούσα σε έναν άλλο κόσμο, από το Σουφλί ήρθα στη Χονολουλού, τη Χαβάη τη βλέπαμε μόνο σε ταινίες!
Έπρεπε να προσαρμοστώ σε όλες τις διαφορετικές συνθήκες, στο πώς δουλεύουν τα πράγματα, τα ωράρια, ήταν ένα σοκ.
Ήθελα να εξερευνήσω το τοπίο, πήγαινα σε όλες τις παραλίες, για ορειβασία στα βουνά, ήταν πολύ περίεργο. σερφ πάντως δεν έκανα, γιατί είμαι πολύ κακός σε αυτό και φοβάμαι ότι θα τραυματιστώ.
Μπορώ να πω ότι η Χαβάη είναι πιο ωραία και από τις ταινίες, είναι συνέχεια καλοκαίρι, όλον τον χρόνο, κάτι που ωστόσο είναι και λίγο εκνευριστικό. είναι, για παράδειγμα, Χριστούγεννα και δεν μπορείς να βγεις έξω να περπατήσεις λίγο, γιατί θα ιδρώσεις!
Όσον αφορά και στο αγωνιστικό κομμάτι, παρότι από την αρχή μες στο γήπεδο ήμουν πολύ αισιόδοξος, ξαναέπαθα σοκ, γνωρίζοντας από κοντά όλα αυτά τα άτομα που έβλεπα τόσα χρόνια στην τηλεόραση, τις φωτογραφίες και τα social media.
Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, αλλά ένιωθα από την πρώτη στιγμή πολύ αισιόδοξος, είχα πολύ αυτοπεποίθηση και πίστευα ότι θα μπορούσα να είμαι και εδώ ο εαυτός μου.
Συγκριτικά με την Ελλάδα, οι συνθήκες εδώ είναι η μέρα με τη νύχτα. ξεκινώντας από τις εγκαταστάσεις και εν συνεχεία το πόσο επαγγελματίες είναι στο θέμα της προπόνησης, τι σου παρέχουν, συμπληρώματα διατροφής, το νερό σου, τα πάντα, καμία σχέση με ό,τι είχα ζήσει.
Ο πρώτος λόγος που επέλεξα το Πανεπιστήμιο της Χαβάης αφορά στην πλήρη υποτροφία που μου προσέφεραν, η οποία καλύπτει τη σχολή μου, το σπίτι που μένω και το φαγητό που τρώω.
Η οικογένειά μου, η οποία δυστυχώς δεν έχει έρθει ακόμη, το προγραμματίζουμε για την αποφοίτησή μου, δεν θα μπορούσε να πληρώσει, γιατί εδώ τα ποσά είναι τεράστια, καμία σχέση με την Ελλάδα.
Με τα μαθήματα τον πρώτο χρόνο δυσκολεύτηκα, γιατί δεν ήξερα αγγλικά. όλα τα μαθήματα και όλες αυτές οι ορολογίες, οι οποίες είναι ουσιαστικά ιατρικές, στα αγγλικά ήταν κάτι πολύ δύσκολο.
Με τον καιρό προσαρμοζόμουν και μου φαινόταν ολοένα και πιο εύκολο.
Παρόλ’ αυτά, η ζωή ενός αθλητή και παράλληλα φοιτητή εδώ είναι πάρα πολύ πιεστική χρονικά.
Ξυπνάμε στις 05:00 και πηγαίνουμε προπόνηση από τις 06:00-08:00.
Μέχρι 13:00 έχουμε μαθήματα και μετά ξανά στις 15:00 προπόνηση.
Σε ό,τι χρόνο σου απομένει μετά πρέπει να διαβάσεις, γιατί έχεις πολλά μαθήματα και εργασίες κάθε μέρα, οπότε δεν έχουμε σχεδόν καθόλου ελεύθερο χρόνο.
Ευτυχώς υπάρχει πολύ στενή σχέση με τους συμπαίκτες και τους συμφοιτητές μου, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι και πολύ δεμένοι και εκτός γηπέδου, όλες τις μέρες είμαστε μαζί και, όποτε βρούμε ελεύθερο χρόνο, μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι, πάμε σε κάποιο εστιατόριο ή στην παραλία.
Στην ομάδα έχουμε αρκετούς ξένους, μαζί με τον Σπύρο Χάκα είμαστε οι δύο Έλληνες και έχουμε ακόμα έναν Βραζιλιάνο, έναν Τσέχο και έναν Νορβηγό.
Αναφερόμενος στην ομάδα, ήξερα ότι εδώ θα έχω χρόνο συμμετοχής και μέσα από το παιχνίδι θα μπορούσα να βελτιωθώ μόνος μου, δεν θα έκανα μόνο προπόνηση, οπότε αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που επέλεξα να έρθω.
Πιστεύω ότι είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω για την καριέρα μου, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα είναι πολύ λίγες οι ομάδες που δίνουν ευκαιρίες σε μικρά παιδιά.
Σε όλη τη χώρα λαμβάνουν μέρος στο Πρωτάθλημα περίπου 35 Πανεπιστήμια στην Α’ κατηγορία, αλλά, επειδή η Αμερική είναι μια μεγάλη χώρα, χωρίζεται σε περιφέρειες.
Το 2022 το Πανεπιστήμιό μας κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το κολεγιακό Πρωτάθλημα!
Επίσης, έχουμε κατά μέσο όρο τον μεγαλύτερο αριθμό φιλάθλων σε κάθε παιχνίδι, το γήπεδό μας χωράει 11.000 κόσμο και σε κάθε παιχνίδι, ακόμα και με λιγότερο καλή ομάδα, έχουμε πάνω από 6.000 οπαδούς, είναι πολύ πιστοί.
Η προετοιμασία, το Πρωτάθλημα και το ακαδημαϊκό έτος κρατούν από αρχές Σεπτεμβρίου έως αρχές Μαΐου και αυτήν την περίοδο βρίσκομαι κι εγώ στην Χαβάη.
Από τον Μάιο έως τον Αύγουστο είμαι με την Εθνική Ελλάδος, όπου γίνεται προετοιμασία, σε όλη την Ελλάδα.
Ο Δημήτρης Μούχλιας με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας.
Δεν είναι δύσκολο αυτό το Χαβάη-Ελλάδα κάθε χρόνο, γιατί νιώθω ότι έρχομαι σπίτι μου, στη χώρα μου, είμαι ενθουσιασμένος κάθε φορά που γυρνάω πίσω. αν έπρεπε να πάω σε κάποια άλλη χώρα, θα ήταν δύσκολο, στην Ελλάδα νιώθω πολύ ωραία και αυτό το κάνει πιο εύκολο.
Οι συμπαίκτες μου στην Εθνική με ρωτούν συνέχεια πώς είναι τα πράγματα εκεί, πώς είναι οι προπονητές, θέλουν να πάρουν ιδέες, πιο πολύ όμως κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, γίνεται πολύ πλάκα, γιατί τη Χαβάη την ξέρουμε όλοι από τις ταινίες και δεν είναι ακουστή για το βόλεϊ, παρόλο που έχουμε πολύ καλή ομάδα.
Ταυτόχρονα, την Ελλάδα την αγαπούν όλοι οι Αμερικανοί, εκείνοι που έχω γνωρίσει εγώ τουλάχιστον, τη θεωρούν μια πανέμορφη χώρα, ακόμα και οι Χαβανέζοι, την έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και γνωρίζουν την ιστορία της!
Στην κατάκτηση του τίτλου το 2022 μάλιστα, μαζί με τον Σπύρο Χάκα κρατήσαμε την ελληνική σημαία. ήθελα να το δουν οι γονείς μου που έβλεπαν τον αγώνα και ταυτόχρονα να υπενθυμίσω από πού έρχομαι.
Σπύρος Χάκας και Δημήτρης Μούχλιας, δυο Έλληνες στη Χαβάη.
Διανύοντας την τελευταία μου χρονιά εδώ, σκέφτομαι ότι πραγματικά δεν θα ήθελα να πάω πουθενά αλλού, σε καμία άλλη ομάδα στην Αμερική!
Το Πανεπιστήμιο μού δίνει άλλα δύο χρόνια τη δυνατότητα συμμετοχής στην ομάδα, επειδή την πρώτη μου χρονιά ξέσπασε ο covid και τη δεύτερη τραυματίστηκα, έχω δηλαδή το δικαίωμα να παίξω άλλα δύο χρόνια, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι θα έχω αποφοιτήσει, παρόλ’ αυτά για διάφορους λόγους επέλεξα να μην δεχτώ.
Αποφάσισα ότι ήρθε και για εμένα η ώρα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και να παίξω επαγγελματικά, να προχωρήσω στο επόμενο κεφάλαιο της καριέρας μου, το οποίο θα το προτιμούσα στο εξωτερικό.
Όταν ήμουν μικρός, δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόμουν εδώ και θα έπαιζα βόλεϊ.
Άκουγα προπονητές και φιλάθλους να λένε «ξέρεις, ο Δημήτρης θα γίνει καλός και θα φτάσει ψηλά», αλλά από το ένα αφτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν, δεν το έπαιρνα ποτέ στα σοβαρά, δεν το φανταζόμουν ποτέ όλο αυτό.
Τελικά όμως τα κατάφερα και είμαι εδώ, Χαβάη!
Ο Δημήτρης Μούχλιας είναι διεθνής παίκτης βόλεϊ.
Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου
ΠΗΓΗ: athletestories.gr
