Μια ακόμη εθνική τραγωδία ζει η Αρμενία. Μετά την τελευταία επίθεση και τους βομβαρδισμούς του Αζερμπαϊτζάν, εναντίον της περιοχής του Ναγκόρνο Καραμπάχ ή Αρτσάχ, οι τοπικές αρχές ουσιαστικά παραδόθηκαν. Έτσι οι απαιτήσεις των Αζέρων για μόνιμη και επίσημη προσάρτηση αυτής της περιοχής στο κράτος τους, παίρνουν σάρκα και οστά. Ήδη χιλιάδες Αρμένιοι της περιοχής, φεύγουν με όποιο μέσο μπορούν προς τα επίσημα εδάφη της Αρμενίας, εγκαταλείποντας την ιστορική τους πατρίδα.
Η αντιδικία για τον έλεγχο του Αρτσάχ μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων, ξεκίνησε μετά την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Οι πρώτες μεγάλης έκτασης πολεμικές επιχειρήσεις διήρκησαν αρκετά χρόνια, αφού οι κάτοικοι του Αρτσάχ κήρυξαν αυτονομία από το Αζερμπαϊτζάν. Ταυτόχρονα υπήρξαν πολλές συγκρούσεις σε αμφισβητούμενα εδάφη μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων. Μέχρι σήμερα τα αιματηρά επεισόδια ήταν επαναλαμβανόμενα και η κατάληξη ήταν να μειωθεί δραματικά ο πληθυσμός των Αρμενίων στο Αρτσάχ, ενώ μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα είχαν συντριπτική πλειοψηφία.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ωρών έρχονται να προστεθούν σε όλες τις εθνικές τραγωδίες που έζησαν οι Αρμένιοι, ήδη από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Τσαρικής Ρωσίας. Σήμερα, εκτός από το μικρό σε έκταση και πληθυσμό κράτος της Αρμενίας, υπάρχουν εκατομμύρια Αρμένιοι σε όλον τον κόσμο, κυρίως στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Ρωσία κλπ.
Και στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες Αρμένιοι και μάλιστα στην Αλεξανδρούπολη βρίσκεται η αρμενική κοινότητα από τα πρώτα χρόνια που ιδρύθηκε η πόλη, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Στην περιοχή μας βέβαια υπάρχουν και πολλοί ακόμα ομογενείς Έλληνες της Αρμενίας, που κατέφυγαν εδώ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Μεταξύ αυτών και πολλοί που εγκαταστάθηκαν στην Αλεξανδρούπολη, προερχόμενοι από το Αρτσάχ, την περίοδο του πρώτου μεγάλου πολέμου με τους Αζέρους, στη δεκαετία του ’90. Όλοι αυτοί, παρακολουθούν με θλίψη τις τελευταίες εξελίξεις και κυρίως ανησυχούν για την ασφάλεια και το μέλλον συγγενών και φίλων που έχουν αφήσει πίσω.
Η διεθνής κοινότητα, για μια ακόμη φορά, φαίνεται ανίκανη να βρει αναίμακτες και μόνιμες λύσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα. Το ζούμε και εμείς με την Κύπρο, ήδη 50 ολόκληρα χρόνια.
