Μαθαίνοντας τις ελληνικές συνήθειες!
Ο Jaime Navarro είναι από την Ισπανία και εθελοντής από το Ευρωπαϊκό Σώμα Αλληλεγγύης στην Εταιρεία Προστασίας Βιοποικιλότητας της Θράκης. Είναι γεωγράφος και αγαπά τη ζωή στη φύση. Τον ενδιαφέρει η ιστορία και ο πολιτισμός της Ελλάδας.
Σε μια στιγμή βαρεμάρας στο σπίτι του, όταν έπεσε το μάτι του σε μια ανακοίνωση για να ζήσει στην Ελλάδα και να δουλέψει σε ένα Εθνικό πάρκο, δεν δίστασε να κάνει την αίτηση και βρέθηκε στη Δαδιά.
Έφτασε στην περιοχή λίγους μήνες μετά την τεράστια φωτιά στον Έβρο, που κατέστρεψε το εθνικό πάρκο και το περιβάλλον ήταν λίγο ζοφερό, αλλά συνειδητοποίησε ότι η φωτιά είναι μέρος της ζωής και η βιοποικιλότητα αρχίζει σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανακάμπτει.
Προερχόμενος από μια μεγάλη πόλη της Ισπανίας και γνωρίζοντας την καθημερινότητα της επαρχίας, κατέληξε στο ότι η ζωή σ΄ ένα μικρό χωριό προσφέρει γαλήνη και ηρεμία κι ότι οι άνθρωποι της επαρχίας είναι πιο αυθεντικοί από τους ανθρώπους που ζούνε στην πόλη.
Η εθελοντική συμμετοχή του στο πρόγραμμα της Εταιρεία Προστασίας Βιοποικιλότητας Θράκης συνέβαλε, όχι μόνο, στην επαγγελματική του σταδιοδρομία ως γεωγράφος και στην ανάπτυξη των προσωπικών του δεξιοτήτων, όπως εξομολογείται, αλλά και στη γνωριμία του με την ελληνική κουζίνα και τις ελληνικές συνήθειες.
Ο Jaime Navarro, περιγράφοντας την εμπειρία του, σημειώνει:
Ήμουν σε μια στιγμή βαρεμάρας στο σπίτι μου, όταν έπεσε το μάτι μου στην ανακοίνωση για να ζήσω στην Ελλάδα και να δουλέψω σε ένα Εθνικό πάρκο και δεν δίστασα να κάνω αίτηση. Έγινε τόσο γρήγορα που δεν είχα συνειδητοποιήσει καλά καλά τι έκανα. Μέσα σε δυο βδομάδες έπρεπε να αναχωρήσω για ένα χρόνο σε ένα μικρό χωριό, τη Δαδιά.
Επέλεξα το συγκεκριμένο πρόγραμμα για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας λόγος είναι επειδή είμαι γεωγράφος και αγαπώ τη ζωή στη φύση και ο άλλος λόγος είναι η Ελλάδα καθώς πάντα με ενδιέφερε η ιστορία της και ο πολιτισμός της.
Το να ζεις σε ένα μικρό χωριό σου δίνει γαλήνη και ηρεμία. Προερχόμενος από μια μεγάλη πόλη της Ισπανίας, συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι της επαρχίας είναι πιο αυθεντικοί από τους ανθρώπους που ζούνε στην πόλη. Κάτι άλλο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι στους Έλληνες αρέσει ιδιαίτερα να απολαμβάνουν τον καφέ τους για ώρα και έτσι συναθροίζονται με άλλους για να τον απολαύσουν. Στη πραγματικότητα, άρχισα να έχω την ίδια συνήθεια, συνήθως παραγγέλνω φρέντο εσπρέσο που είναι ο πιο κοινός για τους Έλληνες ενώ διαβάζω ένα βιβλίο ή μιλάω με κάποιον άλλον.
Αναφορικά με τη δουλειά, έφτασα εδώ λίγους μήνες μετά την τεράστια φωτιά στον Έβρο που κατέστρεψε το εθνικό πάρκο και το περιβάλλον ήταν λίγο ζοφερό, αλλά συνειδητοποίησα ότι η φωτιά είναι μέρος της ζωής και η βιοποικιλότητα αρχίζει σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανακάμπτει. Δουλεύουμε σε έναν οργανισμό που λέγεται Εταιρεία Προστασίας Βιοποικιλότητας της Θράκης η οποία μας αναθέτει εργασίες σχετικές με τα πουλιά, τις επιπτώσεις των ανεμογγενητριών, την αποκατάσταση κ.α.
Ένα από τα πράγματα που τράβηξε την προσοχή μου ήταν η σφοδρότητα της πυρκαγιάς στο δάσος. Τα είδη που έχουν φυτευτεί από τον άνθρωπο, κυρίως πεύκα, εξάπλωσαν τη φωτιά περισσότερο από τα φυσικά είδη όπως οι βελανιδιές. Έτσι, συμπεραίνω ότι η Φύση είναι σοφή και τα φυσικά είδη είναι πιο προετοιμασμένα να αντέξουν τη ζέστη και τη φωτιά το καλοκαίρι από τα είδη που φυτεύονται από τον Άνθρωπο.
Αυτή η εθελοντική συμμετοχή μου, συνέβαλε όχι μόνο στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία ως γεωγράφος αλλά και στις προσωπικές μου δεξιότητες. Βελτίωσα το επίπεδο των αγγλικών μου και έμαθα μια νέα γλώσσα, τα ελληνικά. Ένα μικρό χωριό είναι το ιδανικό μέρος για να μάθω τη γλώσσα του τόπου, επειδή κάποιοι άνθρωποι δεν μιλούν αγγλικά και έτσι μαθαίνεις κάποιες λέξεις και φράσεις χωρίς να το καταλαβαίνεις. Επιπλέον, έμαθα μερικές συμβουλές από την ελληνική κουζίνα και ανακάλυψα νέα πιάτα και συστατικά, όπως η φέτα ή ο μουσακάς, που θα τα εντάξω στη διατροφή μου.
