Η υπέροχη εμπειρία της Ισπανίδας Laia Esteve ως εθελόντρια στην ΕΠΒΘ!
Η Ισπανίδα Laia Esteve είναι εθελόντρια σε Ευρωπαϊκό Σώμα Αλληλεγγύης. Καθώς πλησίαζε στο τέλος του μεταπτυχιακού της στην Οικολογία και Διαχείριση της Βιοποικιλότητας, έψαχνε μια ευκαιρία για να καταπιαστεί με πρακτικές εργασίες διατήρησης και να βγει από την «ασφαλή περιοχή» της. Τότε ήταν που ανακάλυψε την Εταιρεία Προστασίας της Βιοποικιλότητας της Θράκης (ΕΠΒΘ) και έσπευσε να κάνει αίτηση για να γίνει μέλος της οικογένειας της. Μέσα σε δυο εβδομάδες από εκείνη τη στιγμή βρέθηκε στη Δαδιά, για να ζήσει μια μοναδική και ξεχωριστή εμπειρία.
Η ίδια αναφέρει:
Οι δράσεις τους στην προστασία του περιβάλλοντος-παρακολούθηση αρπακτικών πουλιών και αντιμετώπιση συγκρούσεων ανθρώπου-άγριας ζωής- ταίριαζαν απόλυτα με το ακαδημαϊκό μου υπόβαθρο και το πάθος μου για τη διατήρηση. Χωρίς δισταγμό, έκανα αίτηση – και πριν το καταλάβω, είχα λιγότερο από δύο εβδομάδες για να προετοιμαστώ, τόσο για τις αποσκευές όσο και για να προετοιμάσω τον εαυτό μου νοητικά, για να ξεκινήσω για τη Δαδιά. Ήταν μια γρήγορη απόφαση, αλλά δεν είχα καμία αμφιβολία ότι ήθελα να συμμετάσχω σε αυτή την εμπειρία.
Το ταξίδι μου ξεκίνησε με δύο πτήσεις, με ένα πακετάρισμα της τελευταίας στιγμής και με μια άφιξη αργά το βράδυ. Παρά το αργό της ώρας, προσκλήθηκα από την ομάδα και τους εθελοντές για να φτιάξουμε «τσίπουρο», ένα παραδοσιακό ποτό. Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά φυσικά είπα ναι. Η ζεστασιά τους και το χιούμορ τους με έκαναν να νιώσω άνετα από την αρχή.
Οι εθελοντές, γνώστες της περιοχής σαν τους ντόπιους, με ξενάγησαν στο χωριό, στη τοπική κουλτούρα και μοιράστηκαν μαζί μου ιστορίες από τη ζωή τους σε αυτό το μικρό και αυθεντικό χωριό τη Δαδιά. Το να ζεις στη Δαδιά, σημαίνει να υιοθετείς ένα πιο απλό και αργό τρόπο ζωής. Η πρώτη ελληνική έκφραση που έμαθα είναι το «σιγά- σιγά», το οποίο αποτυπώνει ακριβώς τη ζωή εδώ. Αυτό το αρμονικό περιβάλλον, προσφέρει την τέλεια ευκαιρία να ανακαλύψεις νέα χόμπι ή να επαναφέρεις παλιά, τα οποία έμειναν στην άκρη λόγω του γρήγορου τρόπου ζωής. Τελικά, μου δίδαξε πως πρέπει να μειώσω τους γρήγορους ρυθμούς και να εκτιμήσω τα μικρά πράγματα στη ζωή.
Αναφορικά με τη δουλειά, είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει στην τροφοδοσία των γυπών, δράση που μειώνει την πιθανότητα δηλητηρίασης εξασφαλίζοντας ελεγχόμενο και ασφαλές φαγητό. Συμμετείχε επίσης στην καταγραφή πυλώνων ηλεκτρικού ρεύματος και στον εντοπισμό δομών υψηλού κινδύνου, για την αξιολόγηση των επιπτώσεων στην άγρια ζωή. Αυτές οι δράσεις ανάμεσα σε άλλες, την εφοδίασαν με πολύτιμη επαγγελματική εμπειρία.
“Είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία να είμαι μέρος αυτής της εμπειρίας και να συναντήσω υπέροχους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της παραμονής μου.” καταλήγει.
