Μια φωλιά ενός κοτσυφιού μέσα σε έναν καμένο κορμό, γεμάτη με αυγά!
Εννέα μήνες έχουν σχεδόν περάσει από τον πύρινο εφιάλτη που έζησε πέρσι το καλοκαίρι ο Έβρος. Οι αποχρώσεις του μαύρου, γκρι και καφέ, πήραν την θέση του απέραντου πρασίνου, που δέσποζε στο μυαλό όλων, όταν μας ερχόταν στο μυαλό η περιοχή.
Η μυρωδιά του καμένου, από κάτι αφύσικο μέσα στο δάσος, σιγά σιγά έγινε συνηθισμένη. Στάχτη στα ρούχα και στο σώμα το σύνηθες φαινόμενο κατά τις εξορμήσεις μας έξω και η εικόνα της φύσης η οποία έχει ακόμα ανοιχτές και πρόσφατες τις πληγές της, χαραγμένη στο μυαλό μας και αποτυπωμένη πάνω μας.
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες, ο χειμώνας άρχιζε να δίνει την θέση του στην άνοιξη, και μαζί με αυτή άρχισε σιγά σιγά να επιστρέφει η κανονικότητα στο δάσος. Το μαύρο άρχιζε να δίνει την θέση του στο πράσινο και στο ζωντανό, η μυρωδιά του καμένου έχει σχεδόν φύγει και τα πτηνά έχουν γεμίσει το δάσος με τα πανέμορφα τραγούδια τους.
Και εκεί που περπατάς μέσα στο δάσος, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την παραπάνω εικόνα. Μια φωλιά ενός κοτσυφιού μέσα σε έναν καμένο κορμό, γεμάτη με αυγά. Βλέποντας συνδυαστικά αυτή την εικόνα μαζί με τον τρόπο με τον οποίο η φύση επουλώνει τις πληγές της, δεν μπορείς παρά να αισθανθείς ένα απέραντο δέος για την σοφία που την διακατέχει και να επιστρέψει το αίσθημα ελπίδας για την ανάκαμψη της.
Παρόλο την ελπιδοφόρα εικόνα βέβαια, θα πρέπει να τονίσουμε ότι κάτι αντίστοιχο δεν θα είχε συμβεί υπό κανονικές συνθήκες στο δάσος, μιας και η θέση και το σημείο της φωλιάς, εκθέτουν τα αυγά σε αρκετούς κινδύνους.
