“Η γιαγιά Βασιλική, η Κυρά των Μαρασίων, είναι ένα σημείο αναφοράς. Είναι ένα σύμβολο για εμάς. Μια γυναίκα που αποτελεί παράδειγμα για όλες μας” λέει η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Νέας Βύσσας, Φανή Μπαχαρίδου. Οι γυναίκες των χωριών στην οριογραμμή του Έβρου δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα για να κρατηθεί ζωντανός ο τόπος τους.
Στην προτομή της Κυράς των Μαρασίων, της Βασιλικής Λαμπίδου-Φωτακάκη, που κάθε μέρα επί 50 χρόνια ύψωνε την ελληνική σημαία στα ακριτικά Μαράσια μια ανάσα από τα σύνορα με την Τουρκία, υποκλίνονται οι γυναίκες της Νέας Βύσσας που δίνουν τη δική τους καθημερινή «μάχη» για την περιοχή.
Η Φανή Μπαχαρίδου, πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών του χωριού Νέας Βύσσας, η Κυριακή Τσεπελή, η Χρυσή Ασμανίδου και η Κατερίνα Λιακίδου μιλούν στο Sputnik με ιδιαίτερη συγκίνηση για όλα όσα έκανε για την πατρίδα και ενέπνευσε τον κόσμο, η κυρά Βασιλική, το σπίτι της οποίας αποτελεί τοπόσημο για την περιοχή και για όλη την Ελλάδα.
Ποια ήταν η Κυρά των Μαρασίων
Η Βασιλική Λαμπίδου-Φωτακάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης και ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα. Από τη μέρα που εγκαταστάθηκε στα ακριτικά Μαράσια δεν έπαψε ποτέ να υψώνει την ελληνική σημαία έξω από το σπίτι της μέχρι που πέθανε το 2011.
Το σπίτι της κυρά Βασιλικής είναι το τελευταίο σπίτι των Μαρασίων πριν από το στρατιωτικό φυλάκιο. Η Κυρά των Μαρασίων είχε χάσει τα παιδιά της και εκτός από το να υψώνει την ελληνική σημαία, φρόντιζε καθημερινά τους φαντάρους στο στρατιωτικό φυλάκιο.
«Όπως βλέπετε, το σπίτι της είναι στην οριογραμμή. Είναι το ποτάμι και μετά ακριβώς είναι η Τουρκία. Όλα τα χρόνια της ζωής της, ύψωνε την ελληνική σημαία για να τη βλέπουν οι Τούρκοι. Πέθαναν όλα της τα παιδιά και αποφάσισε να κάνει παιδιά της, τα παιδιά που υπηρετούσαν την πατρίδα, τους φαντάρους και τους αξιωματικούς που ήταν εδώ στο φυλάκιο στα Μαράσια. Τους μαγείρευε, έπλενε τα ρούχα τους, τους φρόντιζε. Ό,τι κάνει δηλαδή μια μάνα στα παιδιά της. Ήταν η μάνα τους» εξήγησε η κα Μπαχαρίδου και πρόσθεσε: «Όταν όμως πέρασαν τα χρόνια και η κυρά Βασιλική γέρασε και δεν μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό της υιοθετήθηκε από τον Στρατό και την φρόντιζαν κάθε μέρα, δηλαδή να έχει φαγητό και όλα τα υπόλοιπα που χρειαζόταν».
Στον ιστό που υπάρχει έξω από το σπίτι της ανεμίζει η ελληνική σημαία, ενώ δίπλα τοποθετήθηκε η προτομή της.
Το φτωχικό σπιτάκι της Κυράς των Μαρασίων είναι κάτασπρο και δείχνει φρεσκοβαμμένο. Στην είσοδο του σπιτιού δεσπόζει μια μεγάλη μαρμάρινη επιγραφή: «Σ΄ αυτό το σπίτι έζησε η Κυρά των Μαρασίων, Βασιλική Λαμπίδου-Φωτακάκη (1904-2011) τα τελευταία 50 χρόνια της ζωής της υψώνοντας κάθε ημέρα την ελληνική σημαία».
Η κυρά Βασιλική πέθανε σε ηλικία 107 ετών στις 19 Ιουνίου 2011, ενώ το 2007 είχε βραβευθεί για την προσφορά της στην πατρίδα από την Ακαδημία Αθηνών.
Πίσω από το σπίτι της δια γυμνού οφθαλμού ο επισκέπτης ατενίζει το τουρκικό έδαφος. Επικρατεί μια γλυκιά ησυχία.
«Η Κυρά των Μαρασίων αποτελεί παράδειγμα για όλους»
Οι τέσσερις γυναίκες από τη Νέα Βύσσα που απέχει λίγα χιλιόμετρα από τα Μαράσια, μας μιλούν για το θαυμασμό που τρέφουν στη «γιαγιά Βασιλική», όπως την αποκαλούν, χαρακτηρίζοντας μοναδική την προσφορά της στην πατρίδα.
«Για εμάς η γιαγιά Βασιλική, η Κυρά των Μαρασίων, είναι ένα σημείο αναφοράς. Είναι ένα σύμβολο για εμάς. Μια γυναίκα που αποτελεί παράδειγμα για όλες. Εμείς, ως σύλλογος Βύσσας, μαζί με άλλους συλλόγους της περιοχής, κάθε χρόνο ερχόμαστε κι επισκεπτόμαστε την Κυρά των Μαρασίων. Προσωπικά είχα μια ιδιαίτερη σχέση μαζί της και όσο ζούσε την επισκεπτόμουν τακτικά» δήλωσε η κα Μπαχαρίδου.
Κάτω από την ελληνική σημαία της Κυράς των Μαρασίων, μάς περιγράφουν τα όσα έζησαν πέρσι τον Μάρτιο όταν χιλιάδες μετανάστες προσπαθούσαν να εισέλθουν από τα σύνορα στην Ελλάδα.
Τότε, όλες μαζί, είχαν γίνει μια γροθιά και φρόντιζαν να μαγειρεύουν και να στέλνουν ζεστό φαγητό στους στρατιώτες και τους αστυνομικούς που άυπνοι παρέμεναν επί ώρες στην πρώτη γραμμή.
«Πέρσι τον Μάρτιο είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια ασύμμετρη απειλή από τους γείτονες μας (σ.σ. τους Τούρκους) την οποία σύσσωμη η τοπική κοινωνία, ενωμένη σαν μια γροθιά με τα σώματα ασφαλείας, καταφέραμε να την αντιμετωπίσουμε» θυμάται η κα Μπαχαρίδου προσθέτοντας ότι φέτος «αντιμετωπίζουμε μια άλλη απειλή» την επέκταση και την αύξηση της χωρητικότητας στο ΠΡΟΚΕΚΑ Φυλακίου.
«Η τοπική κοινωνία λέει “όχι” σε αυτό. Ας σκεφτούν όλοι τους τον αγώνα που κάναμε πέρσι ενάντια στην ασύμμετρη απειλή για να μην μπουν οι μετανάστες στον τόπο μας. Τώρα θα τους φέρουμε μόνοι μας; Θα έχουμε παράτυπους μετανάστες τόσο κοντά στα σύνορα;» αναρωτήθηκε.
Οι δυσκολίες της καθημερινότητας στον ακριτικό Έβρο
Η κα Μπαχαρίδου όπως και οι άλλες τρεις κυρίες μας μιλούν διαρκώς για την ερήμωση του τόπου τους. Στα χωριά που βρίσκονται κατά μήκος των ελληνοτουρκικών συνόρων ζουν πλέον υπερήλικες. Οι νέοι έχουν φύγει.
«Το πιο σημαντικό πρόβλημα είναι που δεν έχει καμία ανάπτυξη εδώ η περιοχή και φεύγουν τα παιδιά μας. Και τα δύο παιδιά μου έφυγαν από εδώ και πήγαν σε άλλες μεγάλες πόλεις να βρουν δουλειά. Τι να κάνουν εδώ;» εξήγησε η Κυριακή Τσεπελή, 75 ετών.
Το δεύτερο πρόβλημα τους, όπως λέει, είναι η δημιουργία δομών φιλοξενίας μεταναστών. «Είμαστε όλοι μεγάλης ηλικίας. Ποιος θα μας προστατέψει;» ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Τα παιδιά μου χρόνια έχουν φύγει. Ένα παιδί μου είναι στην Αθήνα και το άλλο στη Θεσσαλονίκη και δουλεύουν. Μένουμε εδώ με το σύζυγό μου και είμαστε συνταξιούχοι. Δεν έχουμε κόσμο στις γειτονιές μας. Όλα τα σπίτια είναι έρημα» είπε η Χρυσή Ασμανίδου.
Και οι γυναίκες όμως που είναι νεότερης ηλικίας, όπως η Κατερίνα Λιακιδου, βιώνουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας στον ακριτικό Έβρο.
Στη Νέα Βύσσα η παραγωγή σκόρδων είναι πλούσια. Όχι όμως και οι τιμές πώλησης τους παρότι πρόκειται για ένα εξαιρετικής ποιότητας και πιστοποιημένο αγαθό.
«Εγώ ακόμα εργάζομαι μαζί με κάποιες άλλες κυρίες στα χωράφια στην παραγωγή σκόρδων και στον ηλιόσπορο. Στις πωλήσεις είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί οι έμποροι πάντα προσπαθούν και καταφέρνουν να τα αγοράσουν φθηνά. Αν βγάλεις όμως παραγωγή έστω και με 14 λεπτά του ευρώ το κεφάλι σκόρδο είναι μια καλή τιμή. Όμως συνήθως πουλάμε 10 και 11 λεπτά» εξηγεί η κα Λιακίδου που εκφράζει το παράπονο ότι οι δυο γιοί της έφυγαν από το χωριό και πήγαν σε άλλα μέρη -ο ένας στη Βουλγαρία κι ο άλλος στη Θεσσαλονίκη- για να δουλέψουν.
Οι γυναίκες της Νέας Βύσσας, όμως, όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζουν συνεχίζουν να εργάζονται για το κοινό καλό, για τον τόπο τους και τον συνάνθρωπό τους. Όπως όταν άρχισε η πανδημία που οργανώθηκαν και σε χρόνο ρεκόρ έραψαν και συνεχίζουν να ράβουν μάσκες προστασίας για τον κορονοϊό τις οποίες διένεμαν δωρεάν. Ή στις εκδηλώσεις που έκαναν προ κορονοϊού -είτε μόνες τους είτε μαζί με άλλους συλλόγους- για να κρατηθεί ζωντανή η παράδοση και η ζωή του τόπου τους.
«Υπάρχει μεγάλη εγκατάλειψη από την Πολιτεία. Είναι η ώρα που πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι αν χαθεί αυτός ο τόπος, χάθηκε και η χώρα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να φύγουν από εδώ. Τα παιδιά μας έφυγαν γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν εδώ. Η Πολιτεία πρέπει να καταλάβει ότι τα χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να γίνουν εργοστάσια ή να ενισχυθεί η αγροτική παραγωγή κι όχι να γίνονται δομές για μετανάστες» κατέληξε η κα Μπαχαρίδου.
Πηγή: sputniknews.gr – Φανή Χαρίση
