Τους τελευταίους μήνες έχουμε ζήσει πάρα πολλά και μας έχουνε κάνει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα για τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας. Ειδικότερα όμως τις τελευταίες εβδομάδες αισθάνομαι ότι έχουμε μπερδευτεί ακόμη περισσότερο.
Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλουμε τελικά σε σχέση με τα σύνορα, σε σχέση με τον τουρισμό, σε σχέση με το εσωτερικό της χώρας.
Ξεκινήσαμε όλοι αισιόδοξα και με προσδοκίες αναμένοντας το άνοιγμα των συνόρων και τον ερχομό των τουριστών.
Πολύ γρήγορα ήρθε η ψυχρολουσία με το κλείσιμο των συνόρων στην Θράκη και με μοναδική πύλη εισόδου αυτή του Προμαχώνα. Βομβαρδισμός δηλώσεων και αντιδράσεων! Να ανοίξουν τα σύνορα!!!
Αμέσως μετά ακολουθεί η διαπίστωση ότι τα Βαλκάνια “βράζουν” από κρούσματα κορονοϊού και αυτό άρχισε να αποτυπώνεται σε καταγεγραμμένα κρούσματα μέσα στη χώρα, με ένα απο αυτά να μας χτυπάει την πόρτα και στην Σαμοθράκη.
Εντωμεταξύ η κυβέρνηση αποφασίζει από σήμερα να επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όσους είναι υγιείς και εφόσον έχουν την σχετική διάγνωση μαζί τους. Στην ίδια λογική επιτρέπει πτήσεις από την Μεγάλη Βρετανία και σύντομα από την Σουηδία.
Σήμερα όμως και με δεδομένα τα συνεχόμενα κρούσματα που καταγράφονται στις πύλες εισόδου της χώρας έχουν αρχίσει ήδη φωνές που ζητούν να κλείσουν εντελώς τα σύνορα διότι θα φτάσουμε στο σημείο να ξανακλείσουμε τα καταστήματα, τις επιχείρησης και να επιστρέψουμε στο μηδέν. Να το δείτε… αυτές οι φωνές θα πληθύνουν στο επόμενο διάστημα…
Σ’ αυτά όλα προσθέτουμε ότι δεν υπάρχει πουθενά στον ορίζοντα φυσικά άνοιγμα συνόρων της Τουρκίας. Η τραγική ειρωνία και το σχεδόν αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι Έλληνες πολίτες μπορούν να επισκεφθούν την Τουρκία και να επιστρέψουν χωρίς τύψεις αλλά κυρίως χωρίς καραντίνα!
Ήρθαν και οι συστάσεις από τους αυτοδιοικητικούς “να προσέχουν όσοι επισκέπτονται την Τουρκία“. Ήταν το ανέκδοτο της ημέρας όταν το διάβασα. (Οι ίδιοι θα μπορούσαν να μας προτρέψουν να φορέσουμε εντομοαπωθητικό για να αποφύγουμε τα τσιμπήματα από τα ενοχλητικά για φέτος το καλοκαίρι κουνούπια. Ίσως το ακούσουμε κι αυτό.)
Στον αντίποδα… για να συνεχίσω, καταργούμε πανηγύρια γιατί συνωστίζεται ο κόσμος και δημιουργούνται κίνδυνοι μετάδοσης του κορονοϊού και επανέρχεται το σενάριο της μάσκας!
Έχω μπερδευτεί πραγματικά.
Τελικά ξέρουμε τι κάνουμε ή είναι πραγματικά τόσο σύνθετη η κατάσταση και κάθε μέρα ακούμε διαφορετικά πράγματα;
Προς ποια κατεύθυνση πρέπει να παρθούν οι αποφάσεις;
Αν μιλάμε για την δημόσια υγεία πρέπει να κλείσουν τα σύνορα;
Αν μιλάμε για τουρισμό και την οικονομία πρέπει να ανοίξουν τα σύνορα και να εμπιστευτούμε τα πρωτόκολλα που πρέπει να τηρούνται;
Μάλλον χρειάζεται ιδιαίτερα μεγάλη ψυχραιμία για να διαχειριστούμε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας και να επαναφέρουμε την ατομική ευθύνη στο μέγιστο βαθμό.
Η αβεβαιότητα της εξέλιξης της κατάστασης δημιουργεί μια πολύ κακή ψυχολογία που αποτυπώνεται με πολλούς τρόπους μέσα στην καθημερινότητά μας.
Μάλλον θα θέλαμε να κάναμε ένα delete και να σβήναμε αυτή τη χρονιά προχωρώντας στην επόμενη με την ελπίδα να έχουν λυθεί αυτά τα ζητήματα.
Όμως πρέπει να την ζήσουμε και κυρίως πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.
Το νΈβρο.
