Με τον τίτλο, ο αντεργατικός κατήφορος της δημοτικής αρχής δεν έχει πάτο, η Λαϊκή Συσπείρωση του Δήμου Αλεξανδρούπολης καταγγέλλει τη δημοτική αρχή ότι για ακόμα μία φορά δεν στήριξε τους 24 εργαζόμενους στο δικαστήριο που έγινε, παρά το γεγονός ότι υπήρξε ομόφωνο ψήφισμα από το Δημοτικό Συμβούλιο.
Η ανακοίνωση της Λαϊκής Συσπείρωσης:
Μετά από αίτημα της Λαϊκής Συσπείρωσης το Μάρτη του 2022 το ΔΣ συζήτησε το ζήτημα των συμβασιούχων COVID των οποίων έληγαν οι συμβάσεις 31 Μάρτη. Η δημοτική αρχή πιστεύοντας πως θα πάρει τη «δόξα» υπεράσπισης των εργαζομένων και φιλοτεχνώντας το ανύπαρκτο φιλεργατικό προφίλ της, έφερε δικό της ψήφισμα στήριξης των συμβασιούχων το οποίο ψήφισε ΟΜΟΦΩΝΑ το Δημοτικό Συμβούλιο. Ως εδώ καλά. Ακολούθησε η τροπολογία Βορίδη που απαγορεύει την ανανέωση παρόμοιων συμβάσεων (για να μην συμπληρώσουν 24 μήνες) ξεκαθαρίζοντας το τοπίο – για όσους είχαν αυταπάτες -για τις κυβερνητικές πολιτικές αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στη συνέχεια πήραν 2μηνη παράταση και τελικά απολύθηκαν τον Μάιο. Μετά από δικαστική προσφυγή 11 από αυτούς πήραν παράταση ως τον Οκτώβρη και επέστρεψαν στη δουλειά. Την Δευτέρα 29/8/22 εκδικάστηκε στην Αθήνα η προσωρινή διαταγή συνολικά και των 24 απολυμένων.
Στο δικαστήριο όμως η δημοτική αρχή «ξαναχτύπησε» αντεργατικά. Ο δικηγόρος του Δήμου, προφανώς κατ’ εντολή του δημάρχου, δεν στήριξε καν το αίτημα για αναβολή της δίκης που ζήτησε για λόγους υγείας ο συνήγορος των απολυμένων. Δηλαδή, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την ομόφωνη απόφαση του ΔΣ ότι αυτοί οι εργαζόμενοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δήμου. Άλλωστε τί είναι για τη δημοτική αρχή η ομόφωνη απόφαση του ΔΣ!! Ένα …παλιόχαρτο !!!
Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοτική αρχή επιδεικνύει τέτοια αντεργατική στάση και προσβάλλει αποφάσεις του ΔΣ. Το ίδιο έκανε και με άλλους συμβασιούχους τον Νοέμβρη του 2019, αμέσως μόλις ανέλαβε τη διοίκηση Δήμου.
Εδώ τελειώνουν το λόγια και οι δικαιολογίες. Καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του για το ρόλο αυτής της δημοτικής αρχής και διαχρονικά όλων των αιρετών που στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, που «τρέχουν» την πιο ανάλγητη πολιτική με το μανδύα του αυτοδιοικητικού που τάχα είναι και ακομμάτιστος.
Η υποκρισία, το «δούλεμα» σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη για δουλειά πρέπει να τελειώνει. Κι αυτό απαιτεί οργανωμένο αγώνα, χωρίς συμβιβασμούς και παρακάλια, χωρίς οι εργαζόμενοι να ρίχνουν τις απαιτήσεις τους. Δικαίωμά τους είναι η δουλειά, αυτό πρέπει να διεκδικούν, να μην περιμένουν υποσχέσεις και λύσεις από «σωτήρες» ή από δικαστικές αποφάσεις που έτσι κι αλλιώς είναι προσωρινές και ανακυκλώνουν το πρόβλημα
