Τα ερωτήματα πολλά. Δύσκολο να απαντηθούν με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα. Το μέγεθος της καταστροφής δεν είναι εύκολα κατανοητό. Τι έφταιξε, τι έπρεπε να γίνει, τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να γίνει, τι δεν έγινε και τι θα γίνει από εδώ και στο εξής; Ποιο είναι το μέλλον μας, η ποιότητα της ζωής μας, οι πνεύμονες της περιοχής μας; Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι η φύση θα επουλώσει τις πληγές της, εάν αφεθεί να αυτορρυθμιστεί.
Παλεύοντας επί δεκαέξι μέρες με το θηρίο τα συναισθήματα ανάμικτα και πολυποίκιλα. Φόβος αγωνία, εκνευρισμός, απελπισία αλλά και αισιοδοξία, συγκίνηση, ελπίδα. Διέκρινες ανθρωπιά και αυταπάρνηση αλλά δυστυχώς και αδιαφορία.
Δέντρα κατακαμένα, μισοκαμένα ,αλλά και κάποια άθικτα από την μανία της φωτιάς.
Άγρια ζώα σε απόγνωση, να τρέχουν να σωθούν ψάχνοντας ασφαλές καταφύγιο, και άλλα που δεν τα κατάφεραν και κείτονταν νεκρά.
Άνθρωποι που έψαχναν την γη της επαγγελίας καμένοι. Άλλοι, που γλύτωσαν από την πυρκαγιά, να κοιτούν τριγύρω με τρόμο και απόγνωση και ορισμένοι να σωριάζονται στα αποκαϊδια και να θρηνούν για τους δικούς τους που δεν τα κατάφεραν (νεαρός άνδρας έκλαιγε με λυγμούς για την καμένη σύντροφό του). Πόνος και οδυρμός.
Αποκαμωμένοι πυροσβέστες (ΕΜΟΔΕ) μετά την ολονύχτια μάχη να κοιμούνται μέσα στις καμένες εκτάσεις. Κάποιοι από αυτούς μέσα στην πύρινη κόλαση και τον χαλασμό, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά και αλληλεγγύη, διακινδυνεύοντας την ζωή τους, βοηθούν μετανάστες να σωθούν από βέβαιο θάνατο (σώθηκαν περίπου 25 ανθρώπινες ζωές). Ίσως, το μόνο χαρούμενο γεγονός μέσα στην γενική μαυρίλα, όπως ισχυρίστηκε ο σωτήρας τους και φίλος Σπύρος.
Δασικοί υπάλληλοι να είναι σοκαρισμένοι από το θέαμα του καμένου δάσους, του δεύτερου σπιτιού τους, της ζωής τους. Τα δέντρα που φρόντιζαν και προστάτευαν με τόσο κόπο έβλεπαν να γίνονται στάχτη μπροστά στα μάτια τους και αυτοί να στέκουν ανήμποροι.
Κάτοικοι των οικισμών να παλεύουν με τα λιγοστά μέσα που διέθεταν, για να σώσουν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους.
Κτηνοτρόφοι και μελισσοκόμοι να αγωνιούν για τα ζώα τους, τα μελίσσια τους και να θρηνούν όταν συνειδητοποιούν ότι αυτά δεν τα κατάφεραν.
Οι υλοτόμοι, άνθρωποι που δίνουν την ζωή τους για την επιβίωση του δάσους, προσέτρεξαν αμέσως στο κάλεσμα της δασικής υπηρεσίας για βοήθεια. Πάλεψαν, επί μέρες, άυπνοι, άοκνοι, χωρίς να τους ενδιαφέρει η αμοιβή, για να μην επεκταθεί η καταστροφή και σε άλλες εκτάσεις. Ο πρόεδρος του ΔΑΣΕ Σιδηροχωρίου, κατά την διάρκεια της κατάσβεσης, είπε αυτό που θα έπρεπε να είναι οδοδείκτης στη ζωή μας: «στη ζωή δεν μετρώνται όλα με το χρήμα, υπάρχουν και άλλα πράγματα». Μεγαλείο ψυχής των ανθρώπων που διακονούν το δάσος.
Κοιτάς και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που βιώνεις. Ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου. Σκέφτεσαι ότι με λίγη περισσότερη βοήθεια και προσπάθεια θα είχε αποφευχθεί η μεγάλη καταστροφή, θα είχε σωθεί ένα μεγάλο μέρος του δάσους. Ειπώθηκε ότι είναι θέμα προτεραιοτήτων. Σωστά, αλλά και το περιβάλλον δεν πρέπει να είναι μέσα στις προτεραιότητες μας;
(κάποιες σκέψεις ενός ανθρώπου που έζησε, για δεκαπέντε μέρες, από πολύ κοντά την καταστροφή)
Πέτρος Κ. Ανθόπουλος
Προϊστάμενος Διεύθυνσης Δασών Έβρου
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
