Σε μια ενδιαφέρουσα παρέα βρεθήκαμε προ ημερών στον κεντρικό Έβρο. Παρόντες και παλιοί αυτοδιοικητικοί παράγοντες από Ορεστιάδα και Αλεξανδρούπολη. Οι δύο Ορεστιαδίτες υποστηρίζουν τώρα διαφορετικούς συνδυασμούς στις δημοτικές εκλογές. Όπως είναι λογικό, προσπαθούσαν και οι δύο με διάφορα επιχειρήματα να τεκμηριώσουν την άποψή τους.
Κάποια στιγμή παρενέβη ο Αλεξανδρουπολίτης:
“Μισό λεπτό, να πω κι εγώ κάτι. Παλιά βλέπαμε την Ορεστιάδα και την θεωρούσαμε ως το κέντρο του βόρειου Έβρου, με προοπτική και δυναμισμό. Άσε που δεν βάζατε ποτέ νερό στο κρασί σας όταν πολεμούσατε για το συμφέρον και τα αιτήματά σας. Τώρα τι έγινε; Σας βλέπω πεσμένους”.
Οι δύο Ορεστιαδίτες φυσικά αντέδρασαν στα λεγόμενά του, προσθέτοντας οτι πάντα αδικούνται σε σχέση με την Αλεξανδρούπολη.
Επανήλθε όμως αυτός, με ήρεμο τόνο:
“Καθίστε να τα βάλουμε κάτω. Υπήρξαν εποχές που εμείς στην Αλεξανδρούπολη σας ζηλεύαμε και βρίζαμε τους δικούς μας.
Κάνατε καινούργιο κλειστό γήπεδο κι εμείς ακόμα προσπαθούμε.
Κάνατε καινούργιο κλειστό κολυμβητήριο πριν από εμάς.
Κάνατε τις εκδηλώσεις στον Άρδα, που ήταν μοναδικές και οι καλύτερες σε όλη την Ελλάδα.
Κάνατε και το Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου με τον Διόνυσο, πάλι πρωτοποριακό σε όλη την Ελλάδα.
Κάνατε ένα σύγχρονο Πολιτιστικό Πολύκεντρο.
Κάνατε το πολύ ωραίο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο.
Κάνατε καινούργια πλατεία στην Ορεστιάδα μετά από δεκαετίες.
Κάνατε καινούργια νεκροταφεία.
Κάνατε τον βιολογικό καθαρισμό.
Πήρατε σχολές του Πανεπιστημίου.
Έγινε η παράκαμψη της πόλης, καινούργιοι δρόμοι, γέφυρες, δικαστήρια, εφορία.
Σοβαρά μιλάτε οτι ήσασταν αδικημένοι;”
Έμειναν σκεπτικοί οι δύο Ορεστιαδίτες. Εμείς οι υπόλοιποι απολαμβάναμε τη συζήτηση. Έχοντας πάρει φόρα εκείνος, συνέχισε ακάθεκτος:
“Ακούστε λίγο. Όλοι περάσαμε από την αυτοδιοίκηση και πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Όχι με τυφλό φανατισμό πλέον. Πριν από χρόνια, όταν όλοι πληρώναμε χρυσά τα κινητά τηλέφωνα, εσείς βάλατε ελεύθερο ίντερνετ στην Ορεστιάδα. Πουθενά στην Ελλάδα δεν υπήρχε τότε αυτό. Κάνατε υπόγεια άρδευση για τα χωράφια και άλλες περιοχές σας ζήλευαν. Κάνατε κοινωνικό παντοπωλείο, κάνατε νηπιαγωγεία, σχολεία, πεζοδρόμια, ασφαλτοστρώσεις. Από επαρχιακή κωμόπολη, γίνατε σύγχρονη πόλη”.
Το τελευταίο τους πείραξε και αντέδρασαν. Όχι και να τους προσβάλει.
Πήραν και σ’ αυτό την απάντησή τους όμως:
“Δεν σας προσβάλω. Την αλήθεια λέω, όπως την βλέπω ως τρίτος. Εγώ δεν έχω προσωπικά συμφέροντα στην Ορεστιάδα. Οπότε μπορώ να μιλήσω ειλικρινά. Κάνατε τόσα πράγματα, φτιάξατε μια όμορφη πόλη, με τόσες δραστηριότητες και δυνατότητες. Γιατί τώρα πάλι παραπονιέστε; Τι κάνατε τα τελευταία χρόνια; Όλα όσα είπα, έγιναν από πριν. Ας πούμε, ποιό μεγάλο και πρωτοποριακό έργο έγινε την τελευταία δεκαετία στον βόρειο Έβρο; Όχι συντηρήσεις και συμμαζέματα. Καινούργιο μεγάλο έργο. Εγώ ξέρω μόνο αυτά τα κρατητήρια στο Φυλάκιο για τους μετανάστες. Έγινε κάτι άλλο; Ποιός φταίει; Εσείς οι ίδιοι φταίτε”.
Τον κοίταξαν, αλλά δεν μίλησαν. Και να είχαν απάντηση, δεν είχαν κουράγιο να συνεχίσουν. Τους αποτελείωσε με τον χειμαρρώδη λόγο του. Έτσι έλαβε άδοξο τέλος αυτή η συνάντηση παλιών φίλων και γνωστών. Χαιρετηθήκαμε, κάπως ανόρεξα είναι η αλήθεια, παίρνοντας ο καθένας τον δρόμο του. Είναι σίγουρο οτι όλοι είχαν την ίδια σκέψη. Η Ορεστιάδα πρέπει να βρει πάλι τον βηματισμό της. Όχι βλέποντας και κάνοντας, μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει. Αλλά πρωτοποριακά και δυναμικά.
