Κάθε χρόνο, στις 25 Μαρτίου η σκέψη όλων των Ελλήνων ταξιδεύει σε όλους εκείνους τους άντρες και τις γυναίκες που ένωσαν το «εγώ» τους σε ένα κοινό «εμείς» και κατάφεραν αυτό που τότε έμοιαζε ακατόρθωτο: την κήρυξη της Επανάστασης.
Η 25η Μαρτίου 1821 είναι και θα παραμείνει εγγεγραμμένη στην συλλογική συνείδηση ως ημερομηνία – σταθμός. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αναλογιζόμαστε την προσφορά, την προσπάθεια, το πείσμα και την επιμονή μιας -αρχικά- μικρής ομάδας ανθρώπων που κατάφεραν τελικά να εμπνεύσουν ένα ολόκληρο έθνος να αγωνιστεί για το ύψιστο αγαθό της Ελευθερίας. Και να πετύχει.
«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί» έλεγε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης κι αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο ισχυρά διδάγματα της Ελληνικής Επανάστασης, καθώς μόνο με αυτή την πεποίθηση επιτυγχάνονται στόχοι. Κι αν κάτι κατάφεραν να γράψουν στη συλλογική συνείδηση, οι Έλληνες του 1821, είναι ότι η πίστη στον κοινό σκοπό, η ομόνοια και η ομοψυχία φέρνουν αποτελέσματα.
Σήμερα, 200 χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο βήμα προς την Ελευθερία, οι απανταχού Έλληνες και Ελληνίδες κλίνουμε το γόνυ σε όλους και όλες τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του 1821. Σίγουρα, όλες και όλοι θα θέλαμε να αποδώσουμε περισσότερες τιμές στους ήρωες της Επανάστασης, αλλά η πανδημία δεν μας το επιτρέπει. Όμως, η πανδημία δεν μας απαγορεύει να αισθανόμαστε περήφανοι για τον Αγώνα των προγόνων μας, ευγνώμονες για την επιτυχή έκβασή του και υποχρεωμένοι να μεταδώσουμε το μήνυμα στις επόμενες γενιές. Ένα μήνυμα, που δεν επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων, καθότι είναι ρητό και σαφές: Η ομοψυχία, η ομόνοια και η ενότητα αποτελούν το τρίπτυχο της επιτυχίας.
Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης έλεγε: «…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί….».
Ας αναλογιστούμε την δύναμη του «Εμείς».
Και ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε «να ζήσωμεν όλοι μαζί», έχοντας πάντα στο νου και την καρδιά ότι «θέλει Αρετήν και Τόλμη η Ελευθερία».
Χρόνια Πολλά!
