Γράφει Άρης Καραμανίδης
Το σύστημα της εκπαίδευσης είναι πανάρχαιο και εξελίσσεται με ένα μοναδικό τρόπο.
Κάθε νεωτερισμός πρέπει να συνυπάρξει για ένα διάστημα με το κατεστημένο και να δώσουν μια συνισταμένη λειτουργικά αποδεκτή.
Η παντοδυναμία της τεχνολογίας δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το χώρο της εκπαίδευσης.
Ως οπαδός της τεχνολογικής επανάστασης αναγνωρίζω και χειροκροτώ τα νέα δεδομένα στην εκπαίδευση και το κάνω και για έναν ακόμα λόγο .
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την τεχνολογία ως εκδοχή πολιτικής ορθότητας, ως μέσο αποκατάστασης ενός καινοφανούς κοινωνικού αποκλεισμού που μας επιφύλαξε το δίσεκτο 2020.
Με τα περιοριστικά μέτρα που επεβλήθησαν στην πατρίδα μας βιώσαμε μια ιδιότυπη παρεμπόδιση απορρόφησης θεμελιωδών κοινωνικών και δημόσιων αγαθών όπως το αγαθό της εκπαίδευσης.
Αποδείχτηκε ότι στα πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας η τεχνολογία μπορεί άριστα να υπηρετήσει και να δώσει διεξόδους και λύσεις.
Η εκπαιδευτική κοινότητα αναγκάστηκε εν μία νυκτί στην κυριολεξία να κάνει ένα μετέωρο ψηφιακό άλμα που εκ του αποτελέσματος βρήκε στέρεο έδαφος.
Αξιοθαύμαστα τα αντανακλαστικά των συναδέλφων τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια εκπαίδευση.
Με συλλογικότητα και ομαδικό πνεύμα ετοίμασαν το έδαφος για το βήμα στην νέα τάξη πραγμάτων που διέπει την εκπαιδευτική πραγματικότητα από τις 11 του Μάρτη
Η επόμενη μέρα διέλυσε επίσης και μια σύγχρονη λαϊκή παρεξήγηση.
Οι μαθητές αντέδρασαν στο νέο τρόπο εκπαίδευσης με παρησια και υπευθυνότητα με προθυμία και ζήλο διευκολύνοντας την εκπαιδευτική διαδικασία να φτάσει σε υψηλά στάνταρ απόδοσης.
Το ερώτημα βεβαία τίθεται αυθορμήτως.
Μπορεί τελικά η τηλεκπαιδευση να υποκαταστήσει την δια ζώσης διδασκαλία;
Οι νέες τεχνολογίες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το περιβάλλον της φυσικής ανθρώπινης παρουσίας μπορούν ωστόσο να το προεκτείνουν όπως το κινητό τηλέφωνο προεκτείνει την ανθρώπινη επικοινωνία.
Η νέα πραγματικότητα, της έλλειψης φυσικής παρουσίας στην τάξη, δεν βάζει στην άκρη τον παραδοσιακό τρόπο διδασκαλίας
Αυτή η νέα πραγματικότητα, δεν είναι απλά μια πρόκληση, είναι ένα πρόβλημα με δεδομένα και ζητούμενα, που επιζητά κατανόηση και λύση.
Λύση που μπορεί – εν τέλει – να μας οδηγήσει σε μια δυνατότητα αξιοποίησης των εργαλείων που μας δίνονται, για να παροτρύνουμε τους μαθητές μας, να επεκτείνουν την ήδη υπάρχουσα γνώση, να αναζωπυρώσουμε το ενδιαφέρον τους να ανακαλύψουν να αναπτύξουν να αυτενεργήσουν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι οι μέθοδοι και τα μέσα διδασκαλίας που προσφέρει η εκπαιδευτική τεχνολογία δεν έχουν μαγικές ιδιότητες.
Η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από το πόσο καλά θα παίξει τον καινούργιο του ρόλο ο εκπαιδευτικός.
Ο δάσκαλος πλέον βρίσκεται σε ένα νέο ρόλο δημιουργίας ενός ελκυστικού και συναρπαστικού περιβάλλοντος μάθησης.
Πάντα βεβαία υπάρχει και ο αντίλογος
Η κατανόηση του κόσμου που μας περιβάλλει απαιτεί προσπάθεια, κόπο και χρόνο. Απαιτεί ικανότητα.
Αυτή την ικανότητα διαμορφώνει και καλλιεργεί η εκπαίδευση και η παιδεία εν γένει..
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι, η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και η επικράτηση της κουλτούρας της εικόνας είχε ως αποτέλεσμα η ικανότητα αυτή να φθίνει όλο και περισσότερο.
Ίσως αυτό να είναι και η αίτια να βλέπουμε νέους με πτυχία, γλώσσες, μεταπτυχιακά, διδακτορικά να δυσκολεύονται να αντιληφθούν ολιστικά την κοινωνία και να αντιμετωπίσουν τον έξω κόσμου επιτυχώς.
Δηλαδή σε ένα κόσμο ευκολίας και αφθονίας το παραδοσιακό σχολείο είναι ο μόνος χώρος όπου το παιδί εκπαιδεύεται να είναι υπομονετικό επίμονο να αντιμετωπίζει δυσκολίες , να προχωρεί βήμα – βήμα, και γενικά να αναπτύσσει κοινωνικές δεξιότητες και κοινωνική ευφυϊα.
Όπως και να έχει το πράγμα κάποιες αλλαγές στην εκπαίδευση ήρθαν για να μείνουν και η κοινωνία μας βρίσκεται ήδη στο ραντεβού της με την ευκαιρία να αναμετρηθεί με την τεχνολογία και να δείξει ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης.
ΑΡΗΣ ΚΑΡΑΜΑΝΙΔΗΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ
