Η Κυριακή των Βαΐων είναι μία από τις δύο ημέρες της μεγάλης νηστείας του Πάσχα που επιτρέπεται οι πιστοί να φάνε ψάρι. Η άλλη μέρα είναι του Ευαγγελισμού, που όπως όλοι γνωρίζουμε τα τραπέζια μας γεμίζουν με μπακαλιάρο, σκορδαλιά και άλλα νόστιμα εδέσματα, κάνοντάς μας να διακόψουμε για λίγο τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής.
Η Κυριακή των Βαΐων είναι η μέρα που ο Ιησούς έφτασε στα Ιεροσόλυμα, όπου ο κόσμος τον υποδέχτηκε «μετά βαΐων και κλάδων», όπως δηλαδή υποδέχεται κάθε ξεχωριστό πρόσωπο. Γιόρταζαν την άφιξη του μεσσία με πανηγυρισμούς και εορτασμούς.
Το σπουδαίο είναι ότι τότε τον υποδέχτηκαν κατά κύριο λόγο απλοί άνθρωποι, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, και όχι οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του τόπου, ως είθισται με την άφιξη ενός, κατά κόσμον «σωτήρα». Για τον λόγο αυτόν, η Κυριακή των Βαΐων αποτελεί ημέρα γιορτής για τον χριστιανισμό. Είναι η μέρα μεταξύ της νηστείας της Σαρακοστής και εκείνης της Μεγάλης Εβδομάδας. Τόσο λοιπόν για την Ορθόδοξη όσο και για την Καθολική Εκκλησία, η Κυριακή των Βαΐων σηματοδοτεί την αρχή των Αγίων Παθών.
Γιατί τρώμε ψάρι;
Γιατί όμως τρώμε ψάρι τη συγκεκριμένη ημέρα;
Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην ιστορία της Ορθόδοξης εκκλησίας. Η παράδοση λοιπόν θέλει το ψάρι να αποτελεί ένα συμβολικό φαγητό που σχετίζεται με τη θρησκευτική πεποίθηση και τις γιορτές της εκκλησίας. Ήταν άλλωστε ένα από τα βασικά τρόφιμα που κατανάλωναν οι άνθρωποι την εποχή που ζούσε ο Χριστός, κατέχοντας την τιμητική του στα τραπέζια των οικογενειών κατά την περίοδο διάφορων εορτών. Το ψάρι ήταν ένα από τα πρώτα σύμβολα του χριστιανισμού και συνδέεται άρρηκτα με τις έννοιες της πίστης και της αγάπης. Επιπλέον, το ψάρι ως βασική τροφή για την Κυριακή των Βαΐων έχει καθιερωθεί καθώς είναι ένα σύμβολο ειρήνης, ομόνοιας και αλληλεγγύης. Ήταν το φαγητό που έφερνε κοντά τους ανθρώπους και το μοιράζονταν μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα κλίμα ειρήνης και συνεργασίας. Την Κυριακή των Βαΐων λοιπόν, το ψάρι καταλύεται λόγω της σπουδαιότητας της γιορτής. Αυτό δείχνει μάλιστα και το παιδικό τραγούδι, που έχει σίγουρα ηχήσει στα αυτιά όλων μας: «Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο αυγό!».
Πως γιόρταζαν την Κυριακή των Βαΐων
Κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού η Κυριακή των Βαΐων γιορταζόταν μαζί με την ανάσταση του Λαζάρου. Αργότερα η δεύτερη μετατέθηκε κατά μία ημέρα πριν, το λεγόμενο Σάββατο του Λαζάρου.
Στις πρώτες εκκλησίες, η Κυριακή των Βαΐων εορταζόταν με αναπαράσταση του γεγονότος.
Στους Αγίους Τόπους κατά τον 4ο αιώνα ο επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών έμπαινε στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο, ενώ οι πιστοί προπορεύονταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.
Στους βυζαντινούς χρόνους τελούνταν ο λεγόμενος «περίπατος του Αυτοκράτορα», όπου η πομπή ξεκινούσε από τα ανάκτορα στην οποία συμμετείχε ο αυτοκράτορας κρατώντας την εικόνα του Χριστού πλαισιωμένος από το ιερατείο, όπου και κατέληγε στην Αγία Σοφία. Της αυτοκρατορικής πομπής ηγούνταν ο λαμπαδάριος ο οποίος έψελνε «Εξέλθατε ἔθνη καὶ θεώσασθε σήμερον τὸν βασιλέα τῶν οὐρανῶν…».
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Βαλσαμώνα, στο τέλος της γιορτής ο μεν Αυτοκράτορας διένεμε ιδιόχειρα βάγια και σταυρούς, ο δε Πατριάρχης κεριά για τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Το βυζαντινό έθιμο παρέλαβαν και τηρούσαν με ευλάβεια και οι Τσάροι της Ρωσίας, τους οποίους ακολουθούσε ο κλήρος ξεκινώντας από το Κρεμλίνο και καταλήγοντας στο μητροπολιτικό ναό.
Στην Ελλάδα αντ’ αυτών διατηρείται μόνο η διανομή των βαγιών από τους ιερείς.
Κατά το Μεσαίωνα στη Δυτική Εκκλησία υπήρξε ένα περίεργο έθιμο όπου μέσα στην εκκλησία περιέφεραν ένα γαϊδούρι, επί του οποίου φερόταν ομοίωμα του Χριστού.
Παραδόσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας
Στις μέρες μας, την Κυριακή των Βαΐων, όλες οι εκκλησίες στολίζονται με βάια. Επειδή στον ελλαδικό χώρο οι φοίνικες δεν απαντώνται συχνά, για τον στολισμό χρησιμοποιούνται κλαδάκια δάφνης, ιτιάς, ελιάς ή μυρτιάς.
Τα κλαδάκια αυτά μετά το πέρας της λειτουργίας, μοιράζονται στους πιστούς. Ο λαός μας πιστεύει ότι τα βάια αυτά, έχουν ιαματικές και αποτρεπτικές για το κακό ιδιότητες.
Σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας με τα βάια αυτά, “χτυπούν” τις έγκυες γυναίκες πιστεύοντας ότι θα γεννήσουν έτσι πιο εύκολα. Σε άλλες, κρεμούν τα βάια στις πόρτες των σπιτιών σαν φυλακτό. Ακολουθούν έθιμα από πολλές περιοχές της χώρας.
Στη Θράκη
Τα παλιότερα χρόνια την Εκκλησία προμήθευαν με βάγια τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους. Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια.
Στη Θράκη, τα “βαγιοχτυπήματα” την Κυριακή των Βαΐων αναβιώνουν έως τις ημέρες μας. Οι γυναίκες χτυπούν με βάγια τις έγκυες, ώστε να είναι ανώδυνος για αυτές ο τοκετός. Παλαιότερα, επίσης, σε πολλά χωριά της Θράκης τα κορίτσια έκαναν στεφάνια από τα βάγια που τους έδινε ο παπάς στην εκκλησία και τα έριχναν στο ρέμα. Η κάτοχος του στεφανιού που θα έφτανε πρώτο στη ρεματιά, φιλοξενούσε τις υπόλοιπες στο σπίτι της, όπου διασκέδαζαν χορεύοντας και τραγουδώντας.
Στην Κέρκυρα
Την Κυριακή των Βαΐων, στην Κέρκυρα, γίνεται η μεγάλη λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα με τη συνοδεία των φιλαρμονικών της πόλης, σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από τη φοβερή πανώλη που το 1629 χτύπησε αλύπητα τους Κερκυραίους.
Στην Τήνο
Στην Τήνο, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά τριγύριζαν στους δρόμους κρατώντας μαζί με το στεφάνι τους την “αργινάρα”, μια ξύλινη ή και σιδερένια ροκάνα που τη στριφογύριζαν με δύναμη. Μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο κατέληγαν στη θάλασσα, όπου πετούσαν στο στεφάνι στο νερό. Το έθιμο της περιφοράς των κλαδιών θυμίζει την “ειρεσιώνη”, το στολισμένο με καρπούς κλαδί, που στις γιορτές της άνοιξης περιέφεραν στους δρόμους τα παιδιά, στην αρχαιότητα. Τα βάγια τα έπλεκαν σε πάρα πολλά σχέδια: φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός. Σε μερικά μέρη τους έδιναν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Αν και είναι ακόμα σαρακοστή, η εκκλησία την Κυριακή των Βαϊων επιτρέπει το ψάρι. Έτσι και το τραγούδι των παιδιών λέει: “Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο αυγό!”
Στη Λέσβο
Στο νησί της Λέσβου, τα παιδιά στόλιζαν ένα μάτσο από κλαδιά δάφνης με κόκκινα πανάκια, κρεμούσαν πάνω του ένα κουδούνι και περνούσαν από όλα τα σπίτια ψάλλοντας για να εξορκίσουν τους ψύλλους και τα ποντίκια. Στο τέλος, έδιναν και ένα κλαρί δάφνης στην νοικοκυρά για καλοτυχία.
Στη Σκόπελο
Τέλος, στη Σκόπελο, οι πεθερές που είχαν αρραβωνιάσει τον γιο τους, έπαιρναν ένα βάγιο από την εκκλησία, το χρύσωναν και το έδεναν φιόγκο με μια άσπρη κορδέλα. Ύστερα κρεμούσαν ένα φλουρί, έγραφαν πάνω το όνομα της αρραβωνιασμένης κοπέλας και το έδιναν στον παπά για να της το δώσει.
Στη Χαλκιδική
Στο χωριό Πετροκέρασα Χαλκιδικής φιλοξενείται κάθε χρόνο (τουλάχιστον από το 1768) τμήμα του Τιμίου Σταυρού που έρχεται από τη Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους. Το Τίμιο Ξύλο φυλάσσεται στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία την Κυριακή των Βαΐων και τη Μεγάλη Δευτέρα, προσελκύοντας πλήθος πιστών. Το έθιμο γίνεται σε ανάμνηση της σωτηρίας του χωριού από θανατηφόρα αρρώστια, πιθανώς πανώλη.
Στα Ιωάννινα
Στο Γκρίμποβο Ιωαννίνων στο ανατολικό μέρος του ναού, πίσω από τον Άγιο Δήμο, υπάρχει ένα δέντρο Δάφνης, η Δάφνη της Εκκλησιάς. Όλοι οι κάτοικοι παλιότερα το θεωρούσαν σαν ιερό δέντρο. Από τη Δάφνη αυτή κάθε χρόνο το απόγευμα της παραμονής των Βαϊων, τα παιδιά του σχολείου κατά παράδοση, έκοβαν κλαδιά μικρά μικρά κι όσο το δυνατό ίσα μεταξύ τους, τα έβαζαν στη μεγάλη κανίστρα της εκκλησιάς και τα τοποθετούσαν μπροστά από το Δεσποτικό Θρόνο μέσα στο Ναό.
Στην Κρήτη
Στην Κρήτη συναντάμε πολλά έθιμα που αναβιώνουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Όπως στην Κίσαμο, που για να μπουν τα βάγια μέσα στο σπίτι έπρεπε οι νοικοκυρές να έχουν φροντίσει την καθαριότητά του πολλές μέρες πριν. Σε άλλα μέρη φορούσαν το βαγιόκλαδο στο πέτο και σαν έμπαιναν στο σπίτι η πρώτη τους δουλειά ήταν να το βάλουν στο εικονοστάσι.
Στη δυτική Κρήτη, με τα βαγιόφυλλα πίστευαν πως “ανέβαινε” το προζύμι τους, καίγοντάς το και χρησιμοποιώντας τη στάχτη του. Κι όταν ακόμα ανθούσε στο νησί η καλλιέργεια του μεταξοσκώληκα, οι κοπελιές έπαιρναν το πρώτο αβγό που είχαν βρει και το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων το πήγαιναν στην εκκλησιά, κι αν θα χτυπούσε μετά η καμπάνα, τότε το μετάξι τους θα πήγαινε καλά.
Το πιο χαρακτηριστικό έθιμο ήταν η μεταφορά ενός κλάδου ελιάς ή και ολόκληρου δέντρου μέσα στην εκκλησία. Μάλιστα, ήταν μεγάλη ευλογία να φυτευτεί μετά το κλαδί αυτό σε έναν ελαιώνα, που έλεγαν μάλιστα πως συνήθως μέσα σε 40 μέρες έβγαζε ρίζες και το δέντρο αυτό θεωρούνταν ευλογημένο.
